แมลงวันกับน้ำผึ้ง

หญิงคนหนึ่งแบกไหน้ำผึ้งเดินเหม่อ จึงชนต้นไม้และไหน้ำผึ้งตกแตก น้ำผึ้งเหนียวไหลมานองอยู่ตรงนั้น เอง บนต้นไม้มีนกฉลากตัวหนึ่ง มันเห็นพวกแมลงวันบินมาตอมกินน้ำผึ้ง ก็ร้องเตือนว่า "แมลงวันเพื่อน รัก ระวังนะจ๊ะ น้ำผึ้งเหนียวๆ จะทำให้เธอบินไม่ได้อีก ถ้ามัวเพลินกินน้ำผึ้ง โดยไม่ระวังปีระวังเท้าตัว เอาไว้ดีๆ จงอย่าเชื่อที่ว่า เรื่องกินเรื่องใหญ่ เรื่องตายเรื่องเล็ก" แต่แมลงวันกำลังตะกละมาก จึงไม่ฟังคำเตือนของนก ดังนั้นในไม่ช้า น้ำผึ้งเหนียวๆ ก็ติดเท้าติดปีกมัน เต็มไปหมด ทำให้มันบินไปไม่ได้ ได้แต่นอนนิ่งทำตาปริบๆ แล้วในไม่ช้า ฝูงมดก็มาถึง มันกรูเข้ารุมกิน น้ำผึ้งและกัดกินแมลงวันเหล่านั้นด้วย "แหม ฉันยังไม่ตายเลยนะจ๊ะ มดจ๋า ใจคอจะกินฉันทั้งเป็นๆ หรือจ๊ะ" มดฟังแมลงวันพูดไม่รู้เรื่อง มันรู้ อยู่อย่างเดียวในเวลานี้คือ "กิน"
นิทานเรื่องนี้มีคติเตือนใจว่า
"เราควรฟังคำตักเตือน คำทักท้วงของผู้หวังดีก่อน"