มีคนตัดไม้คนหนึ่ง
นำฟืนไปขายให้แก่ร้านขายฟืนเป็นประจำ
ซึ่งร้านขายฟืนก็ปฏิบัติต่อคนตัดไม้ดีมาก
ดังนั้นคนตัดไม้จึงคิดอยากตอบแทน
โดยการจะตัดไม้ให้ได้เป็นจำนวนมากๆ

ในวันแรกคนตัดไม้ตัดไม้ได้ 20 ต้น
แล้วนำมาให้ร้านขายฟืนป็น
ซึ่งร้านขายฟืนก็ชมเชยและปฏิบัติต่อคนตัดไม้อย่างดี

. . . แต่พอในวันที่ 2
คนตัดไม้ก็ตั้งใจจะตัดให้ได้มากขึ้น. .
แต่ปรากฏว่ากลับตัดได้เพียง
18ต้น ในวันรุ่งขึ้นก็กะว่าจะตัดให้ได้มากยิ่งขึ้น. . .
แต่ก็กลับเหลือ 16 ต้นง

. . . . ยิ่งนับวันผ่านไปเรื่อยๆก็ตัดได้น้อยลงเรื่อยๆ
จนในที่สุดคนตัดไม้ก็รู้สึกละอายใจ
จึงไปกล่าวคำขอโทษกับทางร้านขายฟืน

. . . . แต่เจ้าของร้านขายฟืนก็กลับถามคนตัดไม้ว่า
“คุณลับขวานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ “
คนตัดไม้ตอบว่า ผมไม่มีเวลาหยุดลับขวานเลย
เพราะขนาดไม่หยุดยังตัดไม้ได้น้อยขนาดนี้
ซึ่งเจ้าของร้านก็บอกแก่คนตัดไม้ว่า คุณลองคิดดูสิว่า...

หากคุณหยุดลับขวานให้คม
โดยเสียเวลาเพียงเล็กน้อย . . . .
คุณอาจตัดไม้ได้มากกว่านี้ก็ได้
เปรียบได้กับการทำงาน
ถ้าคุณก้มหน้าก้มตาทำโดยไม่หยุดพัก หยุดคิด
และปรับปรุงให้ดีขึ้นอยู่เสมอ ก็เปรียบได้กับคนตัดไม้ .
. . .

คุณก็จะล้าลงไปเรื่อย . . . . .