แล้วเราจะเจอเค้ามั้ยนะ

 
 
 

แล้วเราจะเจอเค้ามั้ยนะ?
สองสามวันก่อน แม่ป่วย... ผู้หญิงใจแข็งคนนั้น

 

ยืนกรานว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลโดยเด็ดขาด

 

เธอกินยาจีน พักผ่อนอยู่บ้าน

 

เสียงบ่นของแม่...หายไป

 

กลับมีเสียงของใครอีกคนขึ้นมาแทน...เสียงของพ่อ

 

พ่อที่ปกติแล้วลูกๆทุกคนลงมติว่า...ดุ และเงียบขรึม

 

วันนี้พ่อกลายเป็นผู้ชายขี้บ่นไปซะแล้ว...

 

พ่อบ่นทั้งวันและทุกวัน

 

เรื่องที่บ่นก็มีอยู่เรื่องเดียว...บ่นแม่

 

พ่อบ่นว่า แม่ไม่ยอมไปหาหมอ

 

แต่...คนขี้บ่นนี่แหละ

 

ที่ไปปรึกษาเภสัชกรที่ร้านขายยา

 

ซื้อหายาอมแก้เจ็บคอ

 

ยาแก้ไข้ที่แม่ใช้ประจำมาวางไว้ให้ข้างเตียง

 

พ่อ...ที่ปกติชอบออกไปหากับข้าวแปลกๆข้างนอกกิน

 

เป็นกิจวัตร บ่นว่าเบื่อกินข้าวที่บ้าน

 

แต่...พ่อก็สั่งฉันไปซื้อกับข้าวที่ร้านโปรดของแม่มากินที่บ้าน

 

เพียงเพราะไม่อยากให้แม่อยู่บ้านคนเดียว

 

แม่แตะกับข้าวได้คำเดียว...เอาใจพ่อ

 

ทั้ง ๆที่ฉันก็ว่ากับข้าวอร่อยดี

 

แต่...พ่อกลับว่า

 

วันนี้เชฟฝีมือตก ทำไม่อร่อย...เลยไม่ถูกปากแม่

 

แล้ววันนี้...แม่อาการดีขึ้น

 

ลุกขึ้นมาเดินเหินได้นิดหน่อย

 

บ่น...อยากกินแครกเกอร์กับโกโก้ร้อน

 

แต่...ของแห้งที่บ้านหมด

 

รวมทั้งแครกเกอร์ยี่ห้อโปรดด้วย

 

พ่อ...ผู้ชายที่แสดงออกตลอดเวลา...ว่าเกลียด

 

การเดินซูเปอร์มาเก็ต

 

บอกลูก ๆ ว่าน้ำส้มของพ่อหมด ไปซื้อกันเถอะ

 

พวกเราอมยิ้ม

 

ผู้ชายปากแข็ง...จะบอกว่าไปซื้อของให้แม่ก็ไม่ได้

 

ต้องอ้างยังโน้นยังงี้

 

แต่...แค่ย่างเท้าเข้าห้างสรรพสินค้า

 

คนจะซื้อน้ำส้มเดินหา...แครกเกอร์ เฮ้อ...

 

พ่อ...มีโรคประจำตัว...โรคหัวใจ

 

พ่อต้องเดินช้าๆ

 

เพราะไม่อยากให้หัวใจทำงานหนักเกินไป

 

แต่ในซุปเปอร์มาเก็ตวันนี้

 

พ่อเดิน...เข้าช่องโน้น ออกช่องนี้

 

เพราะแม่กินได้แต่ข้าวต้ม

 

ข้าวต้มซองชนิดมีกับพร้อมปรุงถูกพ่อกวาดมาทุกชนิด

 

เครื่องข้าวต้ม...ทั้งผักดอง ผักกระป๋อง

 

พ่อหยิบทุกขวดทุกกระป๋องมาอ่าน...หายี่ห้อที่แม่ชอบ

 

ความจริงจะสั่งฉันไปหาซื้อน่าจะง่ายกว่านะ

 

แต่พ่อก็เลือกที่จะทำเอง

 

เพราะพ่อเลือกของเหล่านั้น...ด้วยความรัก

 

ฉันทำได้แค่เข็นรถตาม...

 

แต่แค่นี้ก็ยากแล้วนะ

 

เพราะเข็นตามไม่ทันสักที

 

ถ้าเทียบกับใจที่ไปถึงชั้นวางขวดผักดองเรียบร้อยแล้ว

 

ของผู้ชายตรงหน้า

 

หลังที่เริ่มคุ้มงอตามวัยของพ่อนำอยู่ข้างหน้าหน้าลิ่วๆ

 

ตาของพ่อ...ที่มีไว้มองผู้หญิงคนเดียวในชีวิต

 

มองหาแต่สรรพสิ่งที่เหมาะกับแม่

 

ณ วินาทีนั้น

 

ฉันอิจฉา...อิจฉาผู้หญิงที่นอนป่วยอยู่ที่บ้าน

 

อิจฉาแม่ตัวเอง

 

เพราะพ่อที่ลูก ๆ คุ้นเคย

 

คือผู้ชายที่ไม่เคยแคร์ใคร...

 

กับลูกๆ...เรารู้...พ่อรัก

 

เพราะพ่อแสดงออกกับเราเสมอ

 

หากกับแม่...พวกเราเพิ่งรู้...พ่อห่วงแม่มากมาย

 

คงเพราะปกติเราเห็นแต่แม่ที่คอยดูแลพ่อ

 

โรคประจำตัวพ่อเยอะแยะนี่นา

 

แม่...ซึ่งเป็นผู้หญิงที่แข็งแรง

 

อึด...ในสายตาพวกเรา

 

ยามเมื่อได้รับการดูแลจากพ่อ

 

ดูเหมือนจะซึ้งไม่ต่างจากเรา

 

คนซึ่งร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอดยี่สิบห้าปี

 

ดูแลกันและกันยามป่วยไข้

 

คงไม่มีอะไรน่าชื่นใจไปกว่านี้แล้วมั้ง

 

=========================

 

ฉันหันมามองรอบตัว

 

สักวันข้างหน้า...ยามเมื่อชีวิตได้ผ่านวันเวลา

 

ทั้งความสุข ความทุกข์ ความโศก

 

จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ยืนข้างๆฉัน

 

ดูแล...ยามที่ฉันป่วยไข้

 

จะมีใครสักคนมั้ย...ที่จำได้

 

กับแค่แครกเกอร์ยี่ห้อโปรดของฉัน

 

จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ยอมเดินฝ่าฝูงคนพลุกพล่าน

 

ที่ตัวเองแสนเกลียด

 

เพียงเพื่อเครื่องกระป๋อง...

 

ที่อยากจะเลือกสรรแต่สิ่งดีๆเพื่อคนอันเป็นที่รัก

 

จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ส่งยาอมแก้เจ็บคอให้ฉัน

 

พร้อมกับบอกว่า ‘คราวก่อนเจ็บคอ กินแล้วหาย

 

นี่ยังเหลือ เอาไปกินสิ’

 

ทั้ง ๆ ที่ยาอมหลอดนั้น

 

มันยังไม่ได้แกะ!!!