ผมอยู่ที่จังหวัดเลย ผมต้องอยู่กับตาและยายตั้งแต่ยังเล็กส่วนแม่ของผมได้ไปทำงานร้านอาหารหลังจากเลิกกับพ่อของผมแล้วฝากผมไว้กับตาและยายตั้งแต่ผมยังตัวเล็กๆอยู่ ยายได้บอกกับผมว่านานๆพ่อของผมจะมาหาผมครั้งหนึ่ง แม่ของผมก็ไปทำงานสองสามปีถึงจะกลังมาหาผมที่บ้าน ตาและยายผมก็ทำไร่ทำนา แต่ตาของผมทำงานไม่ค่อยจะได้เพราะตาของผมพิการขาข้างขวา แต่ตาท่านก็ยังพอมีกำลังสู้ทำไร่ทำนาหาเลี้ยงครอบครัวได้ พอผมโตพอที่จะเข้าเรียนยายของผมก็ให้ผมเรียนหนังสือที่โรงเรียนประจำหมู่บ้าน ซึ่งโรงเรียนห่างจากหมู่บ้านของผมสองกิโลเมตร ผมจำความได้ว่าวันแรกที่ไปโรงเรียนยายของผมได้เดินไปส่งผมที่โรงเรียน พอผมจำทางได้ผมก็ต้องเดินไปเรียนเอง พอเลิกเรียนกลับมาถึงบ้านผมก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะตากับยายไปทำงานที่ไร่ยังไม่กลับมา ผมหิวข้าวผมก็ไปขอข้าวเพื่อนบ้านกิน บางวันเขาก็จะมาเรียกผมไปอาบน้ำและกินข้าวที่บ้านเขา เพราะเขาสงสารผม เมื่อตาและยายกลับมาจากการทำไร่เขาก็จะพาผมไปส่งที่บ้านของผม ตากับยายไปทำงานกลับบ้านดึกทุกวัน เพราะไร่อยู่ไกลมากกว่าตาและยายจะเดินทางกลับจากไร่ก็หนึ่งทุ่มสองทุ่มแล้ว พอผมเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่หนึ่งแม่ก็กลับมาพร้อมกับพ่อใหม่และน้องที่อยู่ในท้องของแม่ผม ผมดีใจมากที่ได้เห็นแม่ผมกลับมาบ้าน พอแม่กลับมาบ้านก็ได้คลอดน้องผมแม่อยู่บ้านได้แค่สองปีแม่ก็ต้องไปทำงานใหม่พร้อมกับพ่อเลี้ยงของผม

แม่ของผมได้ทิ้งภาระคือน้องของผมไว้ให้กับตาและยายดูแลอีกน้องของผมเป็นผู้หญิงกำลังดื้อ ยายของผมต้องอยู่บ้านเลี้ยงน้อง ตาก็ไปทำไร่เพียงลำพัง รายจ่ายก็มากขึ้นส่วนรายรับนั้นแทบจะไม่มี พอผมกลับจากเลิกเรียนผมก็ต้องดูแลน้องสาวของผม เพราะต้องให้ยายไปหุงข้าว หาอาหารเพื่อเป็นอาหารกินในตอนเย็น บางวันต้องกินข้าวกับน้ำพริก แต่น้องของผมจะได้กินอาหารที่ดีหน่อย เพราะยายไปขออาหารจากเพื่อนบ้านมาให้น้องและผมกิน ส่วนยายรอให้ตากลับจากไร่จึงจะกินข้าวกับตา ผมสงสารตากับยายของผมมาก

ส่วนแม่ของผมปีหนึ่งก็จะส่งเงินมาบ้านครั้งหนึ่ง ส่งมาครั้งละสามพันบาท ส่งมาให้ตาและยายใช้จ่ายในการซื้อเมล็ดพันธุ์ข้าวโพด ซื้อปุ๋ย เพื่อนำมาปลูกในไร่ และปีหนึ่งๆ ก็ขายข้าวโพดได้ก็ประมาณ 2,000 บาท แต่ก็เอาไปใช้หนี้ ธ.ก.ส. เพราะต้องกู้เงินมาใช้จ่ายก่อน และเอามาส่งผมเรียนหนังสือ ผมได้เงินไปโรงเรียนวันละ 3 บาท แต่ต้องเหลือมา 1 บาท เพราะต้องเอาเงินหนึ่งบาทมาซื้อขนมให้น้องกิน พอผมกับน้องโตขึ้นเรื่องเงินค่าเล่าเรียนก็ไม่ค่อยมี เพราะโตขึ้นก็ต้องซื้อเสื้อผ้า สมุด หนังสือ และยังมีของใช้ของน้องผมอีก พอดียายของผมรู้จักกับหลวงพี่ที่บ้านเคยมาบวชเรียนที่นี่ ยายเลยฝากผมมาเรียนที่นี่ ก่อนผมบวชแม่ของผมต้องไปหยิบยืมเงินจากเพื่อนบ้านเพื่อที่จะนำมาใช้เป็นค่ารถในการเดินทางมาส่งผมที่กรุงเทพฯ

ยายบอกว่าให้ตั้งใจเรียนหนังสือ อย่าต้องมาคอยลำบากเหมือนตาและยาย แม่กับพ่อเลี้ยงมาอยู่บ้านเลี้ยงน้องได้ไม่นาน พ่อเลี้ยงของผมก็ทนความลำบากไม่ไหวก็เลยหนีแม่ของผมไป แม่ผมก็เลี้ยงน้องของผมอยู่ที่บ้าน ผมก็จะตั้งใจเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมจะทำได้ ผมจะทำให้แม่ ตาและยาย ภูมิใจให้ได้ครับ