ครั้งหนึ่งในวันปีใหม่
คุณพ่อทำโทษลูกสาวด้วยความอารมณ์เสีย เพราะว่าโกรธเด็กน้อยที่เอากระดาษห่อของขวัญสีทองซึ่งมีราคาแพงมาใช้ห่อเล่น
เขาเข้าใจว่าลูกสาวพยายามจะตกแต่งบ้านสำหรับวันปีใหม่เท่านั้น
แต่เศรษฐกิจอย่างนี้ใครก็สามารถอารมณ์เสียกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ได้เสมอ

แต่เช้าวันรุ่งขึ้นเด็กน้อยก็ถือกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองมาให้คุณพ่อและกล่าวอย่างร่าเริงว่า
"กล่องนี้ของคุณพ่อนะคะ"
คุณพ่อรู้สึกระอายกับการกระทำของตนเองเมื่อคืน
เขากล่าวขอบคุณลูกสาวเบาๆและแกะกล่องอย่างระมัดระวัง

แต่แล้ว...มันเป็นกล่องเปล่า..ไม่มีอะไรข้างในเลย
เขาโกรธและตะโกนถามลูกสาวว่า
"นี่ลูกไม่เคยรู้เหรอว่าเวลาให้กล่องของขวัญกับใคร
มันควรจะมีอะไรข้างในบ้างนะ"

เด็กน้อยเงยหน้ามองคุณพ่อช้าๆ พลางสะอึกสะอื้น
"แต่เมื่อคืนหนู....หนูใส่ของขวัญไว้ให้คุณพ่อแล้วนะคะ
หนูหอมแก้มคุณพ่อใส่ไว้จนเต็มกล่องเลย"

คุณพ่อรู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาทันที
เขายกตัวลูกสาวขึ้นมาอุ้มไว้แนบอก
แล้วขอร้องให้เด็กน้อยให้อภัยที่เขาอารมณ์เสียไปบ้าง

ที่น่าเศร้าก็คือ หลังจากนั้นไม่นานเด็กน้อยก็ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต

ต่อมาหลายปี
คุณพ่อก็ยังเก็บกล่องของขวัญนั้นไว้ที่หัวเตียงเสมอ เมื่อเขารู้สึกท้อแท้หรือเศร้าใจ
เขาจะหยิบกล่องสีทองมาเปิด ความรู้สึกเหมือนเด็กน้อยได้กลับมาหอมแก้มเขาอีกครั้งหนึ่ง

อาจเป็นเพราะเหตุนี้ คุณพ่อยังจดจำความรักที่ลูกสาวมีให้เขาอย่างเสมอมา...เหมือนกับว่าสิ่งที่มีค่า
ที่สุดของลูกสาวที่เขาสามารถยึดถือเอาไว้ใช้ได้ ไม่ใช่กล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองหรือกล่องที่ทำจากทองคำแท้ใดๆ แต่เป็นความรักอันแสนจริงใจที่ลูก

สาวของเขาได้ฝากเอาไว้จนเต็มกล่องต่างหาก....