พรหมลิขิต ผลิตรัก ถักใจสอง
แนบประคอง คล้องนัย ใส่สุขี
เพิ่มละมุน หนุนละไม ให้ชีวี
ทุกราตรี ที่สวรรค์ มีฉันเธอ

จะ down load ความรัก ไปให้เธอ
จะ enter ความหวังดีมามอบให้
จะจับ เมาท์ click ย้ำความห่วงใย
จะรวมไว้ในแผ่น disk ส่งให้เธอ

ฉันจะไป ...ถ้าเธอไม่ห่วงหา
ฉันจะลา...ถ้าเธอไม่ห่วงฉัน
ฉันจะจาก...ถ้าหากเธอบอกกัน
ฉันสัญญา...ถ้าไม่รัก...ฉันจะไป
ยืนมองท้องฟ้าคราเหงา เวิ้งว้างว่างเปล่า
สีสันสยบลบเลือน

มีดาวพร่างพราวเป็นเพื่อน มันคอยย้ำเตือน
การณ์เก่าตอนเราร่วมกัน

ดวงดาวสุกสกาวคราวนั้น เราดูด้วยกัน
ภาพนั้นคงยังฝังใจ

เวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป มองฟ้าคราใด
ไฉนฉันคิดถึงเธอ

คำร้าว คราวรัก
ยากนัก ลืมหลง
รักฉัน ไม่มั่นคง
มิยง ยืนยาว

ฟ้าเคย สดใส
ไฉน อบอ้าว
ดารา เคยพร่างพราว
but now มืดมน

ต้นไม้ เคยเขียว
ตอนนี้เหี่ยว เหลือล้น
คล้ายถูก ไฟลน
ใจจน ดั่งคนเดิม

ส่งความรักให้กัน ณ วันนี้
มอบความรักทวีอย่ามีสิ้น
ความรักนั้น มีค่าเกินฟ้าดิน
เพราะเป็นปิ่นความงามแห่งความดี

จงจดจำรำลึกนึกถึงพี่
ถึงถ้อยคำคำนี้ที่มีให้
ว่ารักเจ้าทั้งตัวทั้งหัวใจ
อยู่ใกล้ไกลก็คำนึงรำพึงเชย

แม่มิ่งขวัญฝันฝากอยู่ฟากฟ้า
เอาดวงตามองตามทรามวัยเอ๋ย
รักยังลอยอยู่กลางเหมือนอย่างเคย
ไม่ร้างเลยลับลาจากตาแวว

พี่รักเจ้าเท่าดวงชีวิตพี่
ค่าเจ้าเทียมเทียบศรีมณีแก้ว
ถนอมไว้ในทรวงห่วงนักแล้ว
รักเราฉายพรายแพรวเพริศพิไล

เหมือนโคมลอยคอยโลมโหมใจรัก
สว่างนักทรวงนี้ไม่มีไหน
สว่างแจ้งแสงจ้าค่าของใจ
เหมือนดาวได้เด่นดวงช่วงของดาว

แม้นดาวอื่นหมื่นแสนไม่แม้นเหมือน
เหมือนรักเดือนดาราในฟ้าหนาว
หนาวเหลือเกินหนาวชืดอยู่ยืดยาว
ยาวแสงวาวลึกล้ำไม่อำพราง

จงจดจำรำลึกนึกถึงพี่
ต่อแต่นี้ให้นึกถึงพี่บ้าง
อย่าปล่อยให้ใจร้าวอยู่ริมทาง
และอยู่อย่างคนจรนอนเดียวดาย

รักแท้ต้องแย่งชิง
รักไม่จริงต้องปล่อยไป
ตัดกระดาษต้องใช้กรรไกร
ตัดใจต้องใช้น้ำตา
คิดถึงหนอคิดถึงจังหยั่งรู้ไหม
ทั้งดวงใจเฝ้าคอยเพ้อละเมอหา
คิดถึงเธอทุกนาทีมิร้างลา
อยากบอกว่าคิดถึงเธอหมดทั้งใจ

คิดถึงจังคิดถึงจริงไม่มีหยุด
ไม่ชำรุดไม่หยุดไม่หวั่นไหว
ไม่ว่าจะดีร้ายกลายเช่นใด
ก็ยังไม่หยุดลิมิตคิดถึงเธอ