ไม่มีหมึกจารึกคุณ

พระคุณท่าน นั้นประมาณ ไม่สิ้นสุด
แม้สมมติ เอาแผ่นดิน สิ้นแห่งหน
เป็นหมึกก้อน ผ่อนละลาย ในสายชล
จนเต็มล้น มหาสมุทร สุดนที
แล้วเอา พระสุเมรุ ที่เด่นหล้า
เป็นปากกา จุ่มหมึก บันทึกที่
เอาท้องฟ้า เป็นกระดาษ วาดก็ดี
แล้วเขียนชี้ บุญคุณ ท่านมารดา
เขียนจนสิ้น ดินฟ้า มหาสมุทร
เขียนจนสุด พระสุเมรุ ที่เด่นหล้า
ก็ไม่สิ้น สุดบุญ คุณมารดา
จึงนับว่า ใหญ่ยิ่ง กว่าสิ่งใด ฯ

ความรักแท้

รักของใคร หรือจะแท้ เท่าแม่รัก
ผูกสมัคร สายเลือด ไม่เหือดหาย
คนอื่นรัก ยังประจักษ์ ว่ารักคลาย
จืดจางง่าย ไม่จีรัง ดั่งมารดา ฯ

รักไม่เสื่อม

สุริยา ถึงครา ก็ลาลิบ
ผกาทิพย์ ยังรู้พราก จากสวรรค์
รักพ่อแม่ มีต่อลูก ผูกสัมพันธ์
ไม่มีวัน เสื่อมซา ร้างราไกล ฯ

แม่จ๋าลูกสงสัย

แม่จ๋า... แม่ช่วยตอบปัญหา ลูกได้ไหม
ใยแม่เฝ้า รักลูก ผูกหัวใจ
ลูกดีชั่ว อย่างไร รักไม่คลาย
หัวใจแม่ เป็นไฉน ใยผ่องผุด
หลั่งรักแม้ บริสุทธิ์ ไม่ขาดสาย
เฝ้าพันผูก ตั้งแต่ลูก กำเนิดกาย
จนลูกตาย รักของแม่ ไม่แปรเอย ฯ

ถึงชั่วก็รัก

พระคุณใครใหญ่ล้ำ มารดา เล่าเอย
หวงห่วงไม่ระอา ลูกน้อย
ยามเจ็บป่วยรักษา มิห่าง
แม้ลูกชั่วต่ำต้อย แม่นี้ยังแล ฯ

ความหวัง

ยามแก่เฒ่า หวังให้เจ้า คอยรับใช้
ยามป่วยไข้ หวังให้เจ้า เฝ้ารักษา
ยามเมื่อถึง วันตาย วายชีวา
หวังให้เจ้า ปิดตา คราสิ้นใจ ฯ

ลูกที่ดี

ลูกที่ดี มีหัวใจ แบ่งให้แม่
ต้องดูแล เลี้ยงดู ชูใจท่าน
เพียงแต่ลูก ถามไถ่ ให้ชื่นบาน
ด้วยคำหวาน ก็แสนสุข สบายใจ
ต้องรักษา ความดี ไม่มีพร่อง
และยังต้อง เพิ่มความดี ที่สดใส
มีหิริ โอตตัปปะ ชนะภัย
รู้สึกความ ละอาย ในสิ่งทราม
ต้องรู้จัก อดกลั้น และอดทน
ต้องเป็นคน จิตผ่องใส ไม่เกรงขาม
ต้องน่ารัก น่าเอ็นดู ทุกโมงยาม
เป็นคนงาม ทั้งกิริยา และน้ำใจ
ทั้งมนุษย์ เทวดา อยากช่วยเหลือ
อยากจุนเจือ อยู่เป็นสุข ทุกสมัย
ทั้งบัณฑิต สรรเสริญ เจริญใจ
อยู่แห่งใด ใครก็อยาก ผูกสัมพันธ์
จะทำงาน สิ่งใด ก็สำเร็จ
เพราะมีเพชร กตัญญู เป็นคู่ขวัญ
แม้นหาก ปรารถนา พระนิพพาน
กตัญญู ก็เป็นฐาน ให้ถึงพลัน ฯ

ความปลื้มใจของพ่อแม่

พ่อแม่ไม่มี เงินทอง จะกองให้
จงตั้งใจ พากเพียร เรียนหนังสือ
หาวิชา ความรู้ เป็นคู่มือ
เพื่อยึดถือ เอาไว้ ใช้เลี้ยงกาย
พ่อกับแม่ มีแต่จะ แก่เฒ่า
จะเลี้ยงเจ้า เรื่อยไป นั้นอย่าหมาย
ใช้วิชา ช่วยตน ไปจนตาย
ลูกสบาย แม่กับพ่อ ก็ปลื้มใจฯ

ถึงจนก็ทนได้

พ่อแม่จน ทนได้ ไม่ทุกข์หนัก
เท่าลูกรัก ประพฤติตน เป็นคนชั่ว
ลูกกี่คน เลี้ยงได้ ไม่หมองมัว
ไม่โศกเศร้า เท่าลูกตัว ชั่วระยำฯ

ไม้เท้ายังดีกว่า

มีไม้เท้า ใช้ยัน ยึดกันร่าง
คลำหาทาง แกว่งกวัด สัตว์ร้ายหนี
ป้องกันตัว ติดตน ผลทวี
ดีกว่ามี ลูกรั้น อกตัญญูฯ

ลูกที่เลว

ลูกคนใด กระทำ กรรมแก่แม่
สุดเลวแท้ ชั่วช้า สิ้นราศรี
ลูกด่าแม่ ตีแม่ ลูกอัปรีย์
ลูกไม่ดี ทำแม่ช้ำ น้ำตาริน
น้ำตาแม่ รินไหล เมื่อลูกร้าย
น้ำตาแม่ เป็นสาย เมื่อลูกหมิ่น
น้ำตาแม่ หลั่งลง รดแผ่นดิน
เมื่อได้ยิน ลูกเสเพล เนรคุณฯ

ใช้พระธรรมตอบแทนคุณ

คุณพ่อแม่มากนัก เปรียบน้ำหนักยิ่งภูเขา
แผ่นดินทั้งหมดเอา มาเปรียบคุณมิเท่ากัน
เว้นไว้แต่เรียนธรรม นำมาสอนพอผ่อนคุณ
สอนธรรมที่จริงให้ รู้ไม่เที่ยงไว้เป็นทุน
แล้วจึงแสดงคุณให้เห็นจริง ตามธรรมดา
นั่นแหละจึงนับได้ ว่าสนองซึ่งคุณา
ใช้ค่าข้าวที่ป้อนมา และน้ำนมที่กลืนกินฯ