คำถามของพ่อ
ชายแกวัยเลย 60 คนหนึ่งคุยกับลูกชายที่เพิ่งกลับมาเยี่ยมหลังจากแต่งงานและย้ายครอบครัวออกไปไม่กี่ปี

ชายแก่ ... แจ๊ค (ชื่อลูกชาย) นั่นอะไรลูก เห็นลางๆ
แจ๊ค ... อ๋อ วัวแหน่ะพ่อ

ผ่านไป 2-3 นาที
ชายแก่ ... แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค ... วัวตัวเดิมนั่นแหละพ่อ ยังไม่ไปไหนเลย

ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่...แจ๊ค นั่นอะไรอีกละลูก
แจ๊ค ... (เริ่มหงุดหงิด) วัวพ่อวัว วัวตัวเดิมที่เพิ่งถามนั่นแหละ

เวลาผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่ ... แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค ... เอ๊ะพ่อนี่ยังไงนะ ถามซ้ำๆซาก ผมจะบอกครั้งสุดท้ายแล้วนะว่าวัว

ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่ ... แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค ... โอ๊ย! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว
แล้วแจ๊คก็ผละจากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด เวลาผ่านไป จวบจนเย็น ได้เวลาอาหารค่ำ เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อลงมา เจ๊คจึงเดินไปตามที่ห้อง ณ ที่นั้น เขาได้พบชายแก่คนนั้น นั่งหม่อลอยข้างๆ มีไดอารี่เก่าๆ เล่มหนึ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ
แจ๊คถือวิสาสะเข้าไป อ่านความว่า ... ครั้งหนึ่งเมื่อ 30 ปี มาแล้ว เรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรารักมาก เราตั้งชื่อเค้าเองว่า ... แจ๊ค ในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง ตอนนั้นแจ๊คกำลังพูดได้เก่งทีเดียวเราพาเค้าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน พอดีมีวัวผ่านมา...
แจ๊คถามเราว่า พ่อ นั่นอะไร ... วัวไงลูก เราตอบ เวลาผ่านไปอีกไม่ถึง 1 นาที แจ๊คก็ถามคำถามเดิมเราอีก เราก็ตอบเช่นเดิมอีก เป็นอย่างนี้อยู่ถึง 25 ครั้ง ... เราไม่เบื่อหน่ายเลยที่จะตอบคำถามเดิมๆ เหล่านั้น เรากลับรู้สึกดีใจอย่างที่สุดที่ลูกสนใจเราอย่างไม่เบื่อหน่าย...
แต่ในวันนี้ ณ ที่แห่งเดิม คน 2 คน ที่เคยถามคำถามเดียวกัน หากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม แจ๊คเป็นคนตอบ ... เพียง 5 ครั้ง เท่านั้นลูกก็ตวาดเรา หาว่าเราเลอะเลือน รังเกียจแม้แต่จะคุยกับเราต่อไป...
อ่านแล้วคิดถึงตอนที่ตัวเองเคยทำกะพ่อ ... กระแทกใจเข้าอย่างจังเลย ...