อยากเก็บเธอเงียบเงียบไว้อย่างนี้ อย่าให้มีใครรู้นอกจากฉัน สุขหรือทุกข์พร้อมสู้ทนไปด้วยกัน ริดสีดวงทวารนั้นต้องปิดบัง

ของของใครของใครก็ต้องห่วง ยอมแหนหวงห่วงใยรักใคร่เสมอ ดังตัว "ฉัน" คิดคำนึงถึงแต่ "เธอ" "จีน" จึงเพ้อหมายปองแต่ "ฮ่องกง"

มองดูดาวดวงไหนนะเป็นเธอ ฉันเฝ้าเพ้อละเมอหาแลไม่เห็น เปิดมาดูสิบม้วนแล้วเนื้อเย็น เธอนั้นเป็นดาวยั่วเรื่องไหนกัน

ฉันยืนหลบอยู่ตรงนี้ ในตรงที่เธอมิอาจเห็นได้ แต่อยากให้รู้ยังมีใคร คอยจับไอ้พวกชอบฝ่าไฟแดง

บ้านเราก็อยู่ติดติดกัน เปิดหน้าต่างบ้านฉันเห็นเสมอ ฉันจึงเปิดหน้าต่างเพื่อมองเธอ เฝ้าแต่เหม่อมองดูทุกวันไป และวันนี้ฉันก็เปิดหน้าต่างอีก แต่ไม่รู้เธอหลบหลีกฉันไปไหน เห็นมีแต่กระดาษแปะหน้าต่างไว้ เขียนตัวใหญ่ไปตายซะไอ้ถ้ำมอง

ฉันเดินมาเห็นเด็กส่งเสียงเรียก น้ำตาเปียกเปรอะแก้มแสนสงสาร เด็กน้อยมีสีหน้าทุกข์ทรมาณ คุณครูขาหนูวานล้างก้นที

หอมมาลัยดอกมะลิที่ริมหมอน ให้อาวรณ์สะท้อนในฤทัยหวาม ก่อนเคยรับมะลิร้อยจากนงราม กลิ่นยังตามติดให้ใจคนึง ไม่นึกว่าเวลามาพ้นผ่าน ความรักหวานมลายไปไม่คิดถึง โอ้อดีตคิดมายังตราตรึง กาลครั้งหนึ่งเคยวิ่งขายพวงมาลัย

ยามเข้านอนอ่อนใจใครจะเหมือน ภาพเก่าเตือนดวงจิตคิดหวั่นไหว หลับไม่ลงคงย้ำอยู่ร่ำไป ศพของใครลอยน้ำมาหน้าบ้านเรา

อนิจจาเธอช่างถามแล่ะช่างไถ่ เธอเป็นใครช่างถามไม่ว่างไว้ ถามทุกวี่ทุกวันเช้าจดเย็น อ๋อ! เธอเป็นเจ้าหน้าที่สอบสวนเอง

ไม่คิดว่าเธอจะผิดสัญญา เธอบอกว่าจะมาสู่ขอฉัน ค่าสินสอดลดครึ่งก็มากครัน เธอยังดันชวนหนีแม่แน่จริงเอย

นวลน้องงามงอนอ้อนแอ้น ทั้งขาแขนอวบอิ่มผมสยาย เป็นที่หมายปองของเหล่าชาย อยากได้เป็นกระสอบทรายไว้ซ้อมมือ

ดึกดื่นเที่ยงคืนนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกกลับหลับไม่ได้ สองชั่วโมงสามชั่วโมงผ่านไป อยากเจอเธอแทบขาดใจทำไงดี ไม่มีเธอฉันปั่นป่วนคล้ายเป็นไข้ มันคลื่นไส้แสบไส้ยากหน่ายหนี เธอจ๋าเธอฉันอยากถามสักวจี ดึกป่านนี้ทำไมไม่ส่ง "ปิ่นโต"

ฉันเคยอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง วันนี้มีเสียงดังทนไม่ไหว เพราะรำคาญจึงต้องร้องออกไป อย่างช้าช้าว่าสงสัยหัวเทียนบอด

ฉันคือนักเดินทนตัวน้อยน้อย ฉันค่อยๆเดินไปไม่ผลีผลาม เดินไม่หยุดทุกราตรีทุกโมงยาม สมญานามนักเดินทนคนรู้กัน คนก็ถอยหอยก็หลบกบไม่สู้ กระต่ายรู้กระต่ายหนีไม่แข่งขัน ยอมแล้วยอมให้ฉันเป็นราชัน เพราะว่าฉันคือนาฬิกาเจ้าข้าเอย

นั่งชมเดือนเคลื่อนคล้อยริมหน้าต่าง แสงสว่างของเจ้าช่างสุกใส ความงามเจ้าช่างตรงข้ามกับหัวใจ มิอาจให้ใครล่วงรู้ถึงอุรา สายลมพัดแผ่วมาน้ำตาพราก ใช่เธอจากฉันไปไกลหรอกหนา หากแต่ที่ฉันต้องเสียน้ำตา เป็นเพราะว่าหน้าต่างนั้นมันหนีบมือ

อย่าคิดมากไปเลยนะเพื่อนเรา ถึงแม้เขาจากไปไม่หวนกลับ แต่เรายังมีเวลาอีกไม่นับ ที่จะจับเจ้าจอมโจรเข้าตะราง

เมื่อวานผมเจอมรกต เธอเลี้ยวลดเข้ามาทักกลางถนน นึกนึกเอาว่าเราเจอส้มหล่น โถ...เธอทักผิดคนเท่านั้นเอง

หมดสิ้นแล้วเธอความรู้สึก เมื่อก่อนยังคักคึกหนักหนา เจ็บปวดก็ตอนเห็นดวงดารา โดนน็อกปลายยกห้า...น่าเจ็บใจ