เราคือใครไม่มีผู้ใดรู้
แต่เรากำลังจับตาดูเจ้าอยู่จงรู้ไว้
เพื่อจะบอกว่าเจ้าลืมอะไรไป
เจ้าลืมโทรหาแฟนใช่ไหม
ถ้ายังไม่อยากตาย รีบไปโทร

> เธอชอบว่า ฉันอวบอิ่ม พอยิ้มได้
เธอชมว่า ฉันสดใส ไม่เคยขัด
เธอชมว่า ฉันเซ็กซี่ ดีชะมัด
เธอชมว่า ฉันเซ็กซ์จัด เดี๋ยวซัดโครม

> เธออ่อนโยน เมื่อยามชิด สนิทใกล้
ฉันมั่นใจ เพราะได้เธอ เคียงข้างฉัน
ฟ้าจะกว้าง ทางจะไกล ไม่เคยหวั่น
เพราะเธอนั้น คือผ้าอนามัย คู่ใจเอย

> ฉันนั้นคือ นักเรียน เพียรศึกษา
ตื่นเช้ามา มุ่งออก ลอกการบ้าน
สังคมวิทย์ อังกฤษนั้น ลอกกันอาน
เรื่องเกียจคร้าน ไม่มีหรอก ลอกลูกเดียว

> เวลาเรียน ก็นั่งหลับ สัปหงก
เวลายก มือตอบ ก็ลอบเสียว
เวลาสอบ ตอบกัน มันส์นักเชียว
ครูเผลอเหลียว หันหลังถาม งามคะแนน

> เรื่องโดดเรียน เพียรนัก รักที่สุด
กลยุทธิ์ ทิ้งร่ม เพื่อนชมแม่น
แต่บางครั้ง ก็โดดพลาด ไม่ขาดแคลน
ต้องถูกตี จนตูดแอ่น แสนจะอาย

> อันตัวเราเรียนดีกีฬาเด่น
แต่ไม่เน้นความถนัดพอถูไถ
เรียนดี คือมี D มากกว่าใคร
กีฬาเด่นไม่เล่นอะไรเป็นกองเชียร์

> ก็รักเธอจริงนะนี่นะ
หรือว่าจะ ให้สาบาน ก็ย่อมได้
แม้ว่าเธอ จะเกิดมาเป็นควาย
ก็จะขอ ตายตามเธอ ไปอีกที

> ไปเป็นนกเอี้ยง ขนสวย
ถ้าเธอม้วย แล้วไม่เกิด ดันเป็นผี
ก็จะขอ ตายตามเธอไปอีกที
ไปเป็นโลง ชั้นดี ให้เธอไง

> ค่อย ๆ กดค่อย ๆ เน้นอย่างเป็นขั้น
ไม่ต้องหันหน้าหนีพี่ไปไหน
พอน้ำออกแล้วความเจ็บจะหายไป
แล้วทรามวัยจะหน้าใสไร้สิวเอย

> ถ้าเธอดัน เกิดมาเป็นส้วม
เอาวะหยวน จะเกิด เป็นขันให้
ถ้าเธอดัน เกิดเป็นขี้ ก็บรรลัย
ก็ตัวใคร ตัวมัน ฉันบ๊าย บาย

> มาวันนี้โชคดีได้มีผัว
แม้จะเคยเสียตัวมาหลายหน
มาวันนี้มีผัวเป็นตัวตน
แต่เป็นคนที่เท่าไหร่..ไม่ได้จำ

> อันตัวเรานี้หนอก็ชอบจิ้ม
อยากจะลิ้มชิมรสความหรรษา
คิดดังนั้นจะช้าไปเสียเวลา
ใช้มือขวาจิ้มคีย์บอร์ดสุดยอดมัน

> เจ้านกน้อย ลอยฉลุย บนปุยเมฆ
เจ้าช่างเสก ช่างสรรค์ ในงานศิลป์
จึงปล่อยอึ จากฟากฟ้า มาสู่ดิน
เกิดภาพศิลป์ บนผืนผ้า หน้าเราเอย

> เมื่อนั้น….
ทศกัณฐ์จอมโหดพิโรธใหญ่
ยกทัพออกกรุงลงกาในทันใด
เพื่อจะไปทำศึกกับองค์ราม

> ทั้งรถถังยานเกราะเหาะข้ามฟ้า
เอฟสิบห้าเอฟสิบหกอีกพันสาม
มีทหารอีกเจ็ดหมื่นคอยติดตาม
น่าเกรงขามเสียงกึกก้องท้องธานี

> ผ่านปราสาทบนยอดเขาสูงเสียดฟ้า
ที่นามว่าโอลิมปัสรัฐกรุงศรี
ทันใดนั้นเทพซีอุสทรงฤทธี
เหาะตามจะราวีหรืออย่างไร

> จนมาทันพลันพุ่งเข้ามาหา
หยุดตรงหน้าทศกัณฐ์พลันสงสัย
กระเป๋าตังค์ของท่านทำตกไว้
ทศกัณฐ์กล่าวขอบใจด้วยไมตรี

> สามสิบหกคืออกอันเซ็กซี่
ยี่สิบสี่คือเอวองค์โฉมเฉลา
สามสิบห้าคือบั้นท้ายร้ายไม่เบา
รวมกันเข้าเก้าสิบหกอายุเธอ

> ก็พี่บอกให้เงียบแล้วไงเล่า
แล้วใยเจ้าจึงเสียงดังครางไปทั่ว
พี่จะทำเบา ๆ ไม่ต้องกลัว
ค่อยๆรัวนิ้วช้า ๆ นะยาใจ


> วันนี้ตื่นสายตายแน่นะคราวนี้
ทุกนาทีเคลื่อนไปไวนักหนา
อยากจะฉุดหยุดตรึงซึ่งเวลา
คงถูกว่าตื่นสายจนได้เรา