:: METTADHAM ::สะเก็ดเพชร

	สะเก็ดเพชร
	อันสตรีมีมากเหมือนฝูงแย้ กูไม่แคร์มึงหรอกอีตาหวาน กูไม่รักมึงหรอกอีสัน_าน อีกไม่นานมึงคงแก่เหมือนแม่มึง อันตัวเรานี้หนอก็ชอบจิ้ม อยากจะลิ้มชิมรสความหรรษา คิดดังนั้นจะช้าไปเสียเวลา ใช้มือขวาจิ้มคีย์บอร์ดสุดยอดมัน ส่งมาเล่น ๆ ด้วยข้อความสั้น ๆ ส่งมางั้น ๆ ให้เธอสงสัย ส่งมาเล่น ๆ ไม่รู้เป็นไง ส่งแล้วสบายใจตามประสาคนรวย (แต่เขือ) ( ลองผันดูนะลามกไปหน่อย "รวยแต่เขือ" แต่จะมีสร้อยต่อท้ายว่า แต่เดี๋ยวนี้ "เขือก็ไม่รวย" ) อายครูบ่รู้วิชา อายภรรยาก็ไร้บุตร ได้ครูเป็นภรรยา ได้ทั้งวิชา ได้ทั้งบุตร ใช่เป็นเพียงบทกวี ที่อ่อนไหว แต่ส่วนหนึ่ง คือเสียงใจ ที่ขับขาน ใช่เป็นเพียงเสียงลมที่พัดผ่าน แต่ในนั้นมีตดฉัน ล่องลอยไป จะกล่าวถึงนายตู้ผู้อาภัพ เขายอมรับว่าเขาคือ ไอ้แห้ว จีบผู้หญิงมาแสนกว่าคนแล้ว ก็ไม่แคล้วต้องแห้วทุกรายไป แดดจาง ใส…ใส เมฆกลิ้งไปเกลือกมา เห็นนกน้อยลอยตุ๊บป่องบนท้องฟ้า อุจจาระลงมา โดนหน้า…สบายใจ	ปืนเปรี้ยง…ดังสนั่น เลือดแดงฉานซ่านกระเซ็น เป็นไงไอ้นกเวร ขี้กระเด็นใส่หน้าตู เจ้านกน้อย ลอยฉลุย บนปุยเมฆ เจ้าช่างเสก ช่างสรรค์ ในงานศิลป์ จึงปล่อยอึ จากฟากฟ้า มาสู่ดิน เกิดภาพศิลป์ บนผืนผ้า หน้าเราเอย ก่อนส่งคิดถึงใจแทบขาด หลังส่งเสียสามบาทแทบขาดใจ ลูกผู้ชาย…ฆ่าได้ แต่ถามเรื่องหน่วยกิตไม่ได้ (เด็กราม) ลูกผู้หญิง…กินได้ แต่จ่ายไม่เป็น สักวาหน้าหนาวสาวนอนตด เหม็นไปหมดตลบมุ้งยุงบินหนี กลิ่นของนางเหม็นดั่ง DDT ยุงบินหนีเพราะกลิ่นของตดนาง ยามได้ตดช่างสดชื่น ระรื่นตูด ยามได้สูดกลิ่นตด ช่างสดใส ยามเก็บกดไม่ได้ตด หดฤทัย ยามเจ็บใจเมื่อได้ตด สดชื่นเอย ผิดผู้อื่นมองเห็นดุจขุนเขา ผิดตัวเรามองเห็นดั่งเส้นขน ตดผู้อื่นว่าเหม็นสุดจะทน ตดของตนว่าเหม็น ไม่เป็นไร