เมื่อสำนึกได้ว่า ไม่มีเธอ สิ่งที่พบเจอมีเพียงความเหงา เกิดความหลังขึ้นมาในเรื่องของเรา ที่ให้เปรียบเทียบความรู้สึกเก่าของหัวใจ ต่าง

กันกับตอนนี้ จะปวดร้าวก็ตรงที่เริ่มหวั่นไหว จะทรมานก็ตรงที่รู้หัวใจ ว่าแท้จริงเธอเป็นใครที่ฉันผูกพัน เราต่างเจ็บทั้งคู่ กว่าเธอจะรับรู้ก็คง

ในความฝัน นึกถึงการจากที่ไม่เข้าใจกัน ฉันก็ได้แต่ขอโทษทุกวันกับตัวเอง

เห็นชัดๆจับปลาสิบมือ แต่เธอก็ยังด้านดื้อไปเรื่อยๆ ให้ความห่วงใยกับใครอย่างฟุ่มเฟือย ขอโทษ ต้มไม่ทันเปื่อยฉันรู้ทัน หวานอย่างนี้สาว

ชอบนัก แต่ฉันที่คือคนรักใจชักสั่น ทนได้นานแค่ไหน ไม่รับประกัน ที่รู้ๆว่าสักวัน ฉันสู้ตาย ถ้าหยุดซะก่อนวันนี้ บางทีความรักดีๆอาจไม่

โหดร้าย จะเลือกเอาใครข้างทางที่มีมากมาย หรือเลือกเลิกสันดานเสียดาย แล้วได้ฉันคนเดียว

ความรัก ยังมีอยู่หรือเปล่า ถึงคิดจะรั้งเราให้เริ่มต้นใหม่ ส่วนฉันหมดแล้วความรู้สึกในใจ ตั้งแต่รู้ว่ารักที่ให้ไป ไม่สำคัญ แม้เธอยังยอมรับ

เสมอว่า ฉันรักเธอมากกว่าที่เธอรักฉัน ก็ถ้าหัวใจที่แลกมาไม่เท่ากัน เธออาจยังอยากได้มันแต่ฉันไม่ยอม

บอกกับฉันสิว่าไม่ใช่ กับข่าวลือที่ว่าเธอมีใครนอกจากฉัน ไม่จริงใช่ไหมที่คนเขาเล่ากัน ฉันจะไม่หูเบากับมัน ไม่ต้องกลัว เอากำลังใจมา

ให้แล้ว จิตใจเธอคงส่อแววว่าปวดหัว ค่อยๆอธิบายไปนะ ไม่ต้องกลัว ฉันคิดว่าฉันคงชัวร์กับที่เชื่อใจ ตั้งนานทำไมยังเงียบ ใจฉันเริ่มๆเย็น

เฉียบแล้วหวั่นไหว ทำไมไม่ปฏิเสธไม่พูดอะไร หรือคราวนี้ต้องมีคนร้องไห้ให้กับความจริง

ฉันร่าเริงเกินไปใช่ไหม เธอจึงนึกว่าฉันรับได้ทุกอย่าง ปล่อยให้ยิ้มสู้ที่ถูกเธอทิ้งขว้าง เหมือนคิดว่าฉันไม่เคยอ้างว้าง ไม่เดียวดาย ความ

รู้สึกฉันก็มี หัวเราะไปอย่างนี้แต่ใจหาย แค่เธอไม่แคร์ก็สุดโหดร้าย ความอ่อนแอฉันมีมากมายก็ไม่สนใจกัน รอยยิ้มมันฝืนหรอกนะ เธอ

อาจจะมองว่าไม่ไหวหวั่น ก็ยังเป็นคนที่ร้องไห้ได้เหมือนกัน กับที่เธอทิ้งไว้ทุกวันไม่ดูแล

อย่าเพิ่งบอกลากัน ขอกักเก็บความผูกพันมากกว่านี้ เวลายังน้อยเกินไปนะคนดี นาทีที่เคยมียังไม่ทำใจ เห็นรอยบอบช้ำหรือเปล่า มันร้าว

จนกลัวความเหงารู้บ้างไหม แม้จะรับเธอเข้ามาทำร้ายใจ ก็ยังอยากรั้งไว้ แม้ตายก็ยอม

เมื่อไม่ได้ตัวเธอไว้ ขอให้เหลือรอยหวั่นไหวทดแทนบ้าง ไหนไหนก็ถึงสุดปลายของเส้นทาง อย่าเหลือแต่ลมอ้างๆจนเกินไป ถือว่าช่วยคน

กำลังอ่อนแอ คนที่รู้สึกพ่ายแพ้ยังรับไม่ไหว ถ้าปล่อยให้ร้าวอย่างไม่เหลือใคร น่ากลัวเศษหัวใจคงแตกราน ทั้งรอยยิ้มไว้อ่อนอ่อน ไม่ว่าจะ

ด้วยอาทรหรือสงสาร เพียงเท่านี้ บางจิตใจที่ซมซาน อาจยินดีกลับมาร้าวรานด้วยตัวเอง

อยากจะถาครั้งสุดท้าย ว่าเธอไม่คิดเสียดายเลยใช่ไหม ที่วันนี้อะไร อะไรเปลี่ยนไป จนคนที่เคยห่วงใยห่างไกลกัน ไม่เจ็บปวดเลยหรือ

ความรู้สึก ถึงได้ปล่อยให้ส่วนลึกไม่มีฉัน คนที่เธอเคยทุ่มเทรักต่อกัน แล้วทำไมกลับลืมมันอย่างยาวนาน อยากจะรู้เท่านี้จริงจริง เพื่อแน่ใจ

ว่าทุกสิ่งจะผันผ่าน ไม่ต้องเอามาหรอกคำลาทรมาน แค่บอกให้ลืมคำสาบานเป็นอันเข้าใจ

ถ้าพบเธออยู่ตรงหน้า คำแรกฉันคงถามว่าสบายดีไหม อาจทักทายเหมือนคนรู้จักห่างไกล ให้คนบางคนเข้าใจว่าเย็นชา ฉันคงไม่ทำตาม

ความรู้สึก ที่ว้าวุ่นอยู่ลึกๆเพราะห่วงหา ถ้าแม้มีเธอมาให้เห็นกับตา ก็จะไม่ให้รู้สึกว่ายังอาทร หน้าที่คนรัก ไม่มีอีกแล้ว เหลือเพียงสายตา

ในแววต้องเก็บซ่อน เขาคงดูแลเธออย่างดีแน่นอน ไม่อยากห่วงและอาทรคนของใคร

ความรู้สึกไม่ได้หายไป แม้ห่างกันนานเท่าไหร่ยังห่วงหา ติดตามข่าวคราวอยู่ไกลๆตลอดมา เพียงแต่ยังไม่กล้าไปสบตาทักทาย แข็งใจ กับ

เยื่อใยตรงนี้ หวังแค่ให้เธอคิดถึงบางทีที่ลาหาย ถามถึงบ้าง กับคนอ้างว้างเจียนตาย พอเป็นที่ว่าแคร์มากมายระหว่างกัน แม้เธอไม่รักเมื่อ

อยู่ใกล้ แต่เมื่อไกล ก็อยากให้ใส่ใจชีวิตฉัน เพราะความรักนับว่ายิ่งใหญ่กว่าคืนวัน ต้องการให้คนรักห่วงใยกันกว่าที่เป็น

ฟ้าก็มีขอบอยู่แค่นี้ แต่ทำไมภาพคนดีตกหล่นหาย หรือสายลมหอบหิ้วไปอยู่ที่ขอบปลาย จึงพบเธอไม่ได้ทุกวัน เมฆจาง สายลมนิ่ง ภาพเธอ

ก็ยิ่งค้างตรงนั้น ความไกลที่ขีดเส้นให้เราห่างกัน นับวันยิ่งทำให้ฉันคิดถึงเธอ

ไม่รู้เธอจะเข้าใจหรือเปล่า กับความเป็นเรื่องราวในตอนนี้ ว่าสาเหตุความอาทรที่ฉันมี เกิดจากความรู้สึกดีๆตรงหัวใจ เริ่มมาแล้วตั้งแต่

วันวาน มันก็เลยนานกับการซ่อนไว้ แสดงออกได้เพียงความห่วงใย ที่พยายามให้ไปทีละวัน จะยังไม่พูดออกมา อยากให้วันเวลาช่วยบอก

แทนฉัน จนกว่าเธอจะรู้เข้าใจกัน แล้วจะบอกในวันนั้นว่ารักเธอ

อีกนานเท่าไหร่กัน จนกว่าเธอจะเข้าใจฉันมากกว่านี้ แค่สายตาก็ไม่เห็นหรือคนดี ว่าห่วงใยทุกนาทีที่ผ่านมา ทั้งที่ไม่ตั้งใจจะเก็บซ่อน แต่

กลัวว่าความอาทรด้อยคุณค่า ก็เลยกลายเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา รอให้เธออยากค้นหาความในใจ ปล่อยให้วันเวลาผ่าน นึกว่าเมื่อยาวนานเธอ

จะหวั่นไหว จนแล้วจนรอด ยังว่างเปล่าเรื่อยไป เศษผงคงบังตาบังใจจนหนาเกิน

ในความเงียบงัน หัวใจซ่อนความผูกพันบางอย่างไว้ ไม่รู้ว่าได้รับหรือยังสายใย ท่ามกลางรอยเงียบงันในใจที่ผ่านมา เพราะยังไม่เคยเอ่ย

ปาก จึงกลัวทุกสิ่งเดินจากอย่างช้าๆ อยากแสดงให้รู้นอกจากแววตา แต่กล้าทำเพียงการเย็นชาต่อกัน ขอให้วินาทีดีดีวันนี้ จะบอกความ

อาทรที่มีตรงจุดนั้น แค่ให้เธอเข้าใจว่ารักซักวัน แม้อีกนาทีร้อยพันเงียบงันกว่าเดิม

ความเหว่ว้าไม่ปราณีใคร ชาชินเพียงหัวใจที่อ้างว้าง ถ้ารู้ว่าการพบเธอเพื่อแยกทาง จะปล่อยให้มีช่องว่างจนห่างกัน กว่าจะก่อสานคำว่า

เยื่อใย นานก่อนได้ใช้หัวใจร่วมกับฉัน ความเดียวดายที่ไม่มีใครผูกพัน ยังไม่ร้าวเท่าอาทรกันแล้วต้องไป

ต่อไปคงไม่มีคำปลอบโยน แม้น้ำตาเธอเปียกโชนแก้มต้องเปื้อน ก็รักษาตัวเองให้รอบลบเลือน อยู่โดยไม่มีฉันเป็นเพื่อนอย่างที่เคย เพราะ

รู้สึกตัวว่าส่วนเกิน สภาพใจเธอห่างเหินจนชาเฉย เป็นแค่ความอบอุ่นที่เธอคุ้นเคย ส่วนความหมายไม่มีเลยแม้ผูกพัน ขอโทษ ที่อ่อนไหว

เกินไป ยุ่งกับชีวิตของใครมากอย่างนั้น เพราะทนไม่ได้ที่เห็นเธอเงียบงัน แต่ถ้าไม่ต้องการกันก็จะทน

นับเวลาไม่ทัน แต่รู้ว่ามันหลายวันที่เจออย่างนี้ อยากไปไถ่ถามให้รู้ความสักที คนที่เธอเรียกคนดีลืมหรือยัง จุดนัดพบจุดเก่า แอบไปก็พบ

จุดเปล่าอ้างว้าง ทั้งที่เธอไม่เคยปล่อยให้อยู่ลำพัง แต่วันนี้เงาข้างหลังไม่เหลือใคร ทนได้หรือเหตุการณ์นี้ ไม่มีเวลาสักทีเหมือนเคยให้ กับ

เธอมันอาจไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร แต่ผู้หญิงอย่างฉันยังอ่อนไหวน้อยใจเป็น

เมื่อภาพผู้คนยังล้อมรอบข้าง แต่แล้วก็กลับอ้างว้างน้ำตาเกือบไหล ถึงแม้รู้ว่าวันนี้ยังมีอะไรๆ แต่ความรู้สึกที่เสียเธอไป อะไรๆก็วังเวง