ประเทศไทย

ทั่วท้องถิ่นแหลมทองพี่น้องไทย จงร่วมใจร่วมรักสามัคคีเราคือคนไทยรักไทยไม่ใช่ทาส เป็นทายาทกล้าสู้ไม่รู้หนีขออุทิศชีวิตเป็นราชพลี สามัคคีหันหน้าเข้าหากันองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงลง หลัก ปักรั้วตั้งถิ่นฐานทรงพระเกรียงไกรกล้า ชาฌาน ตั้งปณิธานปกป้องเทิดผองไทยพระบารมีปกเกล้าเราทั้งชาติ ประวัติศาสตร์ต้องจารึกผนึกไว้สามัคคีล้ำเลิศเกิดจากใคร แม้ไม่ใช่ทรงพระคุณกรุณาอันชวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง สิบสี่ครั้งรอดมาได้ไทยรักษาเอาชีวิตเข้าแรกไว้จึงได้มา เป็นพสุธาพื้นสุดท้ายของชาติไทยเสียครั้งแรกคือเกาะหมาก เข้าเปลี่ยนชื่อเป็นปีนังจำได้ไหมนั่นแหละจากขวานทองเล่มของไทย หนึ่งร้อยกว่าตารางไมล์หลักฐานมี

ครั้งที่ 2 เสียช้ำยังจำได้ เสียมะริดทะวายตะนาวศรีปี 2326 โชคไม่ดี เสียเนื้อที่กว่า 20,000 ตารางไมล์

ครั้งที่ 3 บันทายมาศธงตัดเชียง เขาเปลี่ยนชื่อเป็นฮาเตียนตั้งชื่อใหม่ปี 2363 แสนช้ำใจ เสียเนื้อที่เท่าไหร่ไม่ปรากฏในบทความ

ครั้งที่ 4 เจ็บแค้นเสียแสนหวี กินเนื้อที่ถึงเชียงตุงเหนือกรุงสยามตั้ง 60,000 ตารางกิโลโถมันทำ ใครสร้างกรรมเดี๋ยวนี้เห็นดีกัน

ครั้งที่ 5 มาเสียรัฐเปรัก เขาหาญหักผลักล้มเชือนคมขวานปี 2369 แสนร้าวราน ต่างหยิบขวานขึ้นถือสู้กู้ชาติไทย

ครั้งที่ 6 อกตรมเดินก้มหน้า เสียสิบสองปันนาน้ำตาไหลตั้ง 90,000 ตารางกิโลโถทำได้ แทบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา

ครั้งที่ 7 เสียดินแดนแขว้นเขมร เกิดพิเรนเพราะฝรั่งกำลังบ้าเที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่นอุรา เสียอีก 100,000 กว่าตารางกิโล

ครั้งที่ 8 เสียแคว้นดินแดนใหม่ ชื่อ 12 จุไทยก็ใหญ่โขเสียเนื้อที่ 80,000 ตารางกิโล ต้องร้องโฮใจละเหี่ยเพราะเสียดาย

ครั้งที่ 9 เศร้าแสนแค้นไม่สิ้น เสียลุ่มน้ำสาละวินด้านฝั่งซ้าย13 หัวเมืองจำต้องเหมาให้เขาไป ใครที่ทำช้ำใจไทยต้องจำ

ครั้ง ที่ 10 เรียบลำน้ำโขง ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายเพราะไทยถลำ

ครั้งที่ 11 เสียฝั่งขวานั่งหน้าดำ มันเจ็บช้ำฝังจำอยู่กลางใจ

ครั้งที่ 12 ใจรันทดเพราะหมดท่า เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้เขามาพรากจากแหลมทองถิ่นของไทย อีก 20,000 ตารางไมล์หลักฐานมี

ครั้งที่ 13 เสียตรังกานู ไทรบุรี ในแผนที่มองเห็นเป็นหลักฐานไปถึงปะริดติดรัฐกลันตัน อีก 30,000 โดยประมาณตารางไมล์

ครั้งที่ 14 เสียเขาพระวิหาร ปัจจุบันเป็นของเขมรท่านเห็นไหมจำไว้เถิดนะเนื้อเชื้อชาติไทย จงรวมใจเข้าร่วมรวมพลัง เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชี่ยวจัด ช่วยกันพายช่วยกันพัดให้ถึงฝั่งอย่าหันหน้าหันหลังพะว้าพะวัง คนนั่งกลางเท้าอย่าราลงวารีเป็นแดนดินสุดท้ายที่ไทยหวัง ทะเลล้อมรอบข้างหมดทางหนี

ครั้งที่ 15 ต่อไปอย่าให้มี ใครย่ำยีข่มขู่จงสู้มันเราจะถอยต่อไปไม่ได้แล้ว ผืนแผ่นดินสิ้นแนวทะเลกั้นขวานเล่มนิดฤทธิ์ฉกาจเคยฟาดฟัน ระบือลั่นว่าไทยรักสามัคคีเขมรยำเวียดนามเยินเกินจะยั้ง ลาวก็พังไปแล้วใช่ไหมนี่หากไทยยังเผลอประมาทชาติไพรี เจอกันที่กลางสมุทรพระสุดดิน