เมื่ออายุพอที่เข้าโรงเรียน แม่ก็อยากให้ลูกได้มีการศึกษาเหมือนกับลูกของคนอื่นเขา แม่ก็ต้องทำงานหนักขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว เพื่อที่จะหาเงินมาส่งลูกให้ได้เข้าโรงเรียน ให้ได้เล่าเรียนมีการศึกษาแม่ก็อยากเห็นลูกตัวได้เข้าเรียนเหมือนลูกคนอื่นเขาแม่ก็ต้องทำงานหนักเพื่อที่จะหาเงินมาเพื่อมาซื้ออุปกรณ์การเรียนให้แก่ลูกทั้งซื้อเสื้อผ้า

รองเท้า กระเป๋า ดินสอ หนังสือ สมุด เป็นต้น ให้แก่ลูกแม้ว่าจะใช้เงินมากแค่ไหนแม่จะต้องพยายามหาเงินมาให้จนได้ ถึงแม้จะต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาดต้องทำงานตัวเป็นเกลียวไม่ได้หยุดหย่อนแม่ก็สู้เต็มที่ แม่ก็เคยที่จะท้อเลยซักนิดเพื่อที่จะได้เงินมาส่งให้ลูกได้เรียนหนังสือมีการศึกษาเพื่อที่จะให้ลูกไม่อายใคร แม้จะทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำ เมื่อกลับจากทำงานได้เห็นลูกตั้งใจอ่านหนังสือ ทำการบ้าน ความเหนื่อยจากการทำงานก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง ก็จะมีแต่รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่ที่เห็นลูกของตัวเองมีความตั้งใจ มุมานะ มีความเพียรพยายามที่จะเล่าเรียนอย่างเต็มที่และแม่ยังเป็นที่คอยให้คำปรึกษาในสิ่งเราไม่เข้าใจ และยังเป็นเพื่อนคอยแก้เหงาเวลาที่เราไม่มีใครอยู่เคียงข้างและยามเวลาที่เราหว้าเหว่ขาดคนปลอบใจ หรือเวลาที่เรานั้นสิ้นหวังกับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิต

ไม่มีหมึกจารึกคุณ

พระคุณท่าน นั้นประมาณ ไม่สิ้นสุด

แม้สมมติ เอาแผ่นดิน สิ้นแห่งหน

เป็นหมึกก้อน ผ่อนละลาย ในสายชล

จนเต็มล้น มหาสมุทร สุดนที

แล้วเอา พระสุเมรุ ที่เด่นหล้า

เป็นปากกา จุ่มหมึก บันทึกที่

เอาท้องฟ้า เป็นกระดาษ วาดก็ดี

แล้วเขียนชี้ บุญคุณ ท่านมารดา

เขียนจนสิ้น ดินฟ้า มหาสมุทร

เขียนจนสุด พระสุเมรุ ที่เด่นหล้า

ก็ไม่สิ้น สุดบุญ คุณมารดา

จึงนับว่า ใหญ่ยิ่ง กว่าสิ่งใด ฯ

ที่เรามองไม่เห็นว่าในโลกนี้จะมีใครที่ช่วยเราได้แต่เราคงลืมไปว่าเรานั้นยังมีแม่ของเราที่จะคอยเป็นกำลังใจให้เราเป็นผู้ที่ให้การช่วยเหลือเราได้ในทุก ๆ เรื่องไม่ว่าเรื่องนั้น ๆ จะเป็นเรื่องที่ยากเย็นสักปานไหนก็ตามที และเมื่อมาถึงตรงนี้ลูกทั้งหลายก็ควรที่จะตระหนักถึงพระคุณอันที่จะสิ่งเปรียบไม่ได้

ในทางพระศาสนานั้นพ่อแม่นั้นท่านเปรียบไว้กับพระอรหันต์องค์หนึ่ง หรือเราเรียกกันว่าพระในบ้านเป็นสิ่งที่ลูก ๆ ทั้งหลายนั้นควรที่กราบไหว้ บูชาสูงสุด การที่เหล่าลูก ๆ นั้นมาวัดหรือทำบุญเลี้ยงพระที่วัดแต่กลับปล่อยให้บิดามารดาต้องอดอยากหรือไม่ได้รับการเลี้ยงดู ท่านก็ว่าการทำบุญนั้นย่อมไม่มีผล เพราะเหตุว่าขนาดคนที่มีพระคุณกับตนเองที่สุดจนหาที่เปรียบไม่ได้นั้นไม่ได้รับการดูแล เลี้ยงดูให้ดีเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ลูก ๆ ทั้งหลายควรที่จะพินิจพิจารณาให้ดี และมามองดูลูกในยุคสมัยนี้ดูไปแล้วนั้นก็รู้สึกว่าจะขาดการเอาใจใส่ดูและพ่อแม่ อย่างที่เรียกว่าเป็นลูกกตัญญูนั้นก็หาได้ยาก เพราะลูกทุกวันนี้เวลาไม่มีเงินคนแรกที่คิดถึงก็คิดถึงพ่อแม่ แต่เวลามีเงินแล้วคนแรกที่ลูกนึกถึงก็คือเพื่อนและคนรัก ซึ่งถ้าหากว่าลูก ๆ ทั้งหลายเป็นเช่นนี้แล้วก็นับได้ว่าลูกคนนั้นเป็นลูกที่ใช้ไม่ได้กล่าวคือทำหน้าที่ของลูกที่ดีไม่ได้ ไม่บริบูรณ์

รักไม่เสื่อม

สุริยา ถึงครา ก็ลาลิบ

ผกาทิพย์ ยังรู้พราก จากสวรรค์

รักพ่อแม่ มีต่อลูก ผูกสัมพันธ์

ไม่มีวัน เสื่อมซา ร้างราไกล ฯ

และก็ขอฝากให้ลูกทั้งหลายจงตระหนักถึงพระคุณของพ่อแม่ให้มาก พยายามทำหน้าที่ของตนให้บริบูรณ์ และขออย่าทำให้พ่อแม่นั้นเสียใจ เพราะสิ่งที่พ่อแม่เสียใจที่สุดนั้นมี สามประการประการแรกคือ ลูกชั่ว คือเป็นคนไม่ดี ประพฤติตนไม่เหมาะสมหรือทำตนไม่เป็นประโยชน์ทั้งต่อตนเองและต่อผู้อื่น รวมไปถึงสังคมและประเทศชาติ

ถึงจนก็ทนได้

พ่อแม่จน ทนได้ ไม่ทุกข์หนัก

เท่าลูกรัก ประพฤติตน เป็นคนชั่ว

ลูกกี่คน เลี้ยงได้ ไม่หมองมัว

ไม่โศกเศร้า เท่าลูกตัว ชั่วระยำฯ

ไม้เท้ายังดีกว่า

มีไม้เท้า ใช้ยัน ยึดกันร่าง

คลำหาทาง แกว่งกวัด สัตว์ร้ายหนี

ป้องกันตัว ติดตน ผลทวี

ดีกว่ามี ลูกรั้น อกตัญญูฯ

ประการที่สอง ลูกตาย นับเป็นสิ่งที่พ่อแม่นั้นรู้สึกเสียใจมากที่สุด จากการที่ลูกนั้นได้ตายจากไป ประการที่สามคือ ลูกไม่เชื่อฟังคำสั่งสอน ลูกที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่นับว่าเป็นลูกที่ไม่รักพ่อแม่ เป็นลูกอกตัญญู หาที่ดีไม่ได้ ไม่เหมาะที่ใคร ๆ จะคบหาเป็นมิตรด้วย เพราะขนาดพ่อแม่ซึ่งถือเป็นผู้ที่มีพระคุณอันล้นพ้นเขายังไม่รู้จักบุญคุณไม่รู้จักเชื่อฟังคำสั่งสอน ดังนั้นเขาคนนั้นก็ไม่เหมาะสมที่คนอื่นจะคบหาเป็นมิตร