เสียงขื่นขม...รมรวนป่วนยิ่งนัก
เสียงสลักปักป้ายมิไถ่ถอน
เสียงรำพันวันไกลใจอาวรณ์
เสียงพี่ว่าลาก่อนร้อนล้นทรวง

เสียงกระซิบ...ลิบลับขยับหา
เสียงฝากมาพาผ่องต้องแดนสรวง
เสียงแว่วหวานหว่านลงตรงใจดวง
เสียงสุดห่วงล่วงล้ำเข้าค้ำใจ

เสียงเจื้อยแจ้ว...แผ่วพริ้วริ้วระรื่น
เสียงสดชื่นขื่นหายมลายไซร้
เสียงเสริมสุขสนุกสานลานหทัย
เสียงบอกไว้ให้ฝันถึงวันดี

เสียงคลื่นใจ...ใฝ่หลงพะวงหา
เสียงสัญญาพาฝันไยหันหนี
เสียงยังแนบแอบอยู่คู่ชีวี
เสียงท้ายนี้มีแต่เศร้าเคล้าระทม

รักโรยรา ดังป่าไม้ ที่ตายจาก

กิ่งก้านใบ พลัดพราก ยากจะฟื้น

แสนทุกข์ทน ทรมาน ทุกวันคืน

ทั้งหลับตื่น โศกา มิพร่าพราย

คงเหมือนฉัน ที่พราก จากคนรัก

ทุกข์ประจักษ์ โศกศัลย์ ฝันสลาย

หยาดสุชล ไหลริน กลิ่นกระจาย

ไหลชำแรก แทรกกาย แทบวายชนม์

หนึ่งความรัก ปักใจฝัน พลันโบยบิน..
ยอมตามกลิ่น แม้สิ้นหวัง หากพลั้งเผลอ..
ดึงกายตน ทนต้านแรง แย่งเจอะเจอ..
กอดตัวเธอ ที่เผลอใจ ในบางวัน..

แม้โดนลม ข่มปีกอ่อน ก่อนสลาย..
มองดูคล้าย กายหมดสิ้น ความคิดฝัน..
แต่ในใจ ไม่เปลี่ยนแปลง ดังแสงจันทร์..
เพราะตัวฉัน ปันใจนี้ มีเพียงเธอ.

อยากจะเป็นคนไข้ของใจเธอ
อาการฉันฝันเพ้อละเมอหา
จะได้ไหมดูแลบ้างบางเวลา
อยากให้เธอรักษาอาการใจ

ฉันเป็นโรคหัวใจที่ไหวอ่อน
ขาดคนอ้อนมานานจนหวั่นไหว
หากใจนี้มีสักคนที่เข้าใจ
คงจะไม่ขวัญอ่อนนอนฝันดี

อยากให้เธอนั้นมาพยาบาล
ช่วยประสานดวงใจไหวอ่อนนี้
ช่วยรักษาด้วยยาใจให้ฉันที
ใจดวงนี้ร้องหา... พยาบาล

อยากให้เธอรักษาใจให้ตลอด
คงอิดออดหากเธอให้กลับบ้าน
พิษไข้ใจอาจกำเริบ ทรมาน
เพราะคิดถึงพยาบาลที่แสนดี

ทำไมเศรษฐีต้องแต่งตัวโก้
ทำไมปีโป้ต้องมีหลายสี
ทำไมนางวันทองต้องมีสามี
ทำไมฉันคนนี้ต้องคิดถึงเธอ
ความเป็นเพื่อนของเราสิ้นสุดลง
เหม่อดูหงส์หยุดบินเสียไรนี่
เหม่อต้นไม้ไม่ไหวติงหลายนาที
ต้องตัดจากเพื่อนแสนดีเจ็บปวดใจ

เส้นด้ายเชื่อมสายสัมพันธ์ต้องตัดขาด
หากการวาดหยุดกลางคันสวยหรือไม่
หากคำว่าเพื่อนตัดขาดจากกันไป
ฉันร่ำไห้นึกถึงวันที่ผ่านมา

ช่างหนาวเหน็บ เหน็บหนาว ทุกคราวครั้ง
เพียงลำพัง นั่งเหงา เศร้าหนักหนา
ลมหนาวพัด ให้หนาวเหน็บ เจ็บอุรา
หนาวกายา แทบตาย วายชีวัน