ถึงแม้จะเจ็บมาก
แต่ยังฝากความห่วงใยให้เสมอ
ขออย่าได้อ้างว้างอย่างฉันเจอ
ขอให้เขาและเธอ "จงโชคดี"

รักฉันไม่ต้องมาก
แต่อยากให้รักนานๆได้ไหม
รักเท่าเดิม แต่ขอให้นานตลอดไป
รักเท่าที่ใจเธอให้ได้ แต่นาน-นาน

อยากจะรู้..บอกให้รู้..เถอะว่ารัก
อยากประจักษ์..อยากได้ยิน..เช่นที่หมาย
อยากจะรู้..ฉันอยากรู้..อยู่มิวาย
อยากจะได้..ยินว่ารัก..อีกสักที..

รอเธอมาข้ามคืน หัวใจฝืนคงไม่ไหว
รักเธอมายาวไกล เกินกว่าใจจะหักลง
รอรออยู่ตรงนี้ ทุกนาทีที่ลุ่มหลง
หากเธอสงสารจง อย่าทิ้งฉันให้ดายเดียว

ลำนำกลอน รอนจิต ให้คิดเศร้า
ใจหงอยเหงา ร้าวรวด ปวดหนักหนา
เคยเคียงคู่ อยู่สอง ครองกันมา
ต้องลับลา มาจาก ยากทำใจ

มองทะเล เวิ้งว้าง แสนกว้างใหญ่
แทบหวนไห้ ไหลริน สิ้นสดใส
คนเคยรัก มาพราก จากเราไป
ทิ้งเราให้ ห่วงหา แสนอาดูร

ล่องทะเล เรื่อยไป ใจฉันเหงา
ทุกข์ของเรา รดริน มิสิ้นสูญ
จะมีไหม ใครหนา มาเพิ่มพูน
คิดเกื้อกูล ให้เรา เข้าใจกัน

ถึงวันนั้น ฉันคงลืม เรื่องเลวร้าย
คลื่นทุกข์กลาย หายกลับ รับสุขสันต์
แต่ไม่รู้ จะอยู่ดี ได้กี่วัน
สุขแสนสั้น พลันเปลี่ยน เวียนทุกข์ทน

เกิดเป็นคน ทนทุกข์ สุขมีน้อย
เพราะต้องคอย โต้คลื่นกรรม ทำสับสน
มีบ้างไหม ที่ใจ ใครสักคน
ไม่ร้อนรน พ้นทุกข์ สุขนิรันดร์...

คนสองคน
บนโลกสองใบ
และชีวิตอีกสองทาง

โลกของคนสองคน
อยู่ใกล้หรือไกลกันแค่ไหนก็ไม่รู้
เพราะมันไม่เกี่ยวกัน

โลกสองใบ
ของคนสองคน
เคลื่อนที่ตามทางของมัน

โลกของคนสองคน
โคจรไปมา
อยู่ดีๆ ก็มาชิดติดกัน

คนสองคน
คุยกัน
เริ่มรู้จักกัน

คนสองคน
ก้าวออกไปยัง
โลกของกันและกัน

โลกสองใบ
ของคนสองคน
อยู่ดีๆ ก็รวมเป็นใบเดียว

คนสองคน
เลยอยู่บนโลก
ใบเดียวกัน

คนสองคน
แรกๆ ก็สนิทกัน
ดั่งเป็นคนๆ เดียว

คนสองคน
เมื่ออยู่กันนานๆ
เริ่มมองเห็นความต่าง

คนสองคน
เริ่มมองเห็นบางอย่าง
ที่รวมกันไม่ได้

โลกของคนสองคน
อยู่มาวันหนึ่ง
มันก็แยกออกเหมือนเดิม

คนสองคน
ยิ้มทั้งน้ำตา
แทนคำอำลา

โลกสองใบ
ในตอนนี้
เดี๋ยวก็ใกล้ เดี๋ยวก็ไกลกัน

คนสองคน
ตัวอยู่ไม่ใกล้
ใจอยู่ไม่ไกล