จริงจริง...ฉันเป็นเพียงตะเกียงน้ำมัน
ไม่ว่าเธอจะวางฉันไว้ตรงไหน
แค่ปลายเท้าเบื้องล่างหรือกลางใจ
ก็สาดส่องแสงไปไม่เปลี่ยนแปลง
แม้เจ็บปวดเพียงใดจะไม่หวั่น
เติมน้ำตาแทนวันน้ำมันแห้ง
ถึงริบหรี่ร้าวรอนหรืออ่อนแรง
ก็ไม่หมดแสงแห่งรักเลยสักครา

วันนี้เมื่อเขากลับมา
เธอก็ตัดใจลาจากฉัน
ง่ายเหลือดีเหมือนไม่มีความผูกพัน
แล้วแผลในใจฉัน…ใครกันจะลบเลือน

เวลาเหมือนวารี
มิเคยมีจะหยุดไหล
วันวานย่อมผ่านไป
เหลือไว้เพียงความทรงจำ

ฉันอาจจะรักเธอได้
แต่เธอคงไม่รักฉัน
เรื่องของใจไม่อาจฝืนกัน
เหมือนเช่นความฝันไม่อาจจับจอง
ฉันอาจจะรักเธอได้
แต่คงไม่ได้เป็นเจ้าของ
ความรักฉัน ห่วงใย ใช่ครอบครอง
ไม่จำเป็นว่าเราสอง ต้องผูกพัน
ตลอดเวลาฉันรู้ว่ารักเธอได้
แต่ไม่ได้หมายความว่าใจเธอต้องเป็นของฉัน
ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน
ฉันไม่เสียใจสักวันที่ได้รักเธอ

เก็บความทรงจำนี้ไว้
เก็บไว้ในใจที่อ่อนหวาน
เก็บไว้..เก็บไว้นานเท่านาน
เก็บไว้ตลอดกาล..ตลอดไป

เธออาจจะอยู่ในความคิด
แต่ไม่อยู่ในชีวิต และจิตใจ

ไม่เสียใจที่เป็นคนอย่างนี้
ถึงไม่ใช่คนดี แต่ก็รักชีวิตนี้และเห็นค่า
ถึงเธอจะไม่เห็น ไม่รักใคร่
ไม่ใส่ใจตลอดมาโลกนี้ยังมีชีวิตชีวา
เพราะฉันยังมีเสียงหัวเราะและน้ำตาจะให้มัน

ต่างคนก็ต่างใจ
เมื่อคบกันไปก็ไร้ค่า
แต่ความรัก ที่มีให้เสมอมา
ก็ไม่กล้า ที่จะตัดใจ

อยากให้เป็นฉันที่เธอรัก
แต่ความจริงก็แค่คนรู้จัก
ที่เธอเพียงผ่านมาทายทัก
มิใช่รักอย่างที่เข้าใจ

เมื่อรักกันไม่ได้ก็ไม่รัก
ไม่เห็นจักเกรงการณ์สถานไหน
ไม่รักกู กูก็จักไม่รักใคร
เอ๊ะ…น้ำตากูไหลทำไมฤๅ

ก็ได้แต่เก็บเธอไว้ในความฝัน
แอบอุ่นทุกวันแม้หวั่นไหว
ได้แต่เก็บเธอไว้ในหัวใจ
เพราะไม่อาจชิดใกล้ในความจริง
เพราะว่าเป็นไปไม่ได้
ไม่อยากทำร้ายไม่อยากทอดทิ้ง
ใครอีกคนที่ชิดใกล้ในความจริง
เป็นเรื่องที่ยากยิ่งเกินเข้าใจ

ขอโทษนะคนดี
ใจลังเลดวงนี้ มันร้องไห้
รู้ทั้งรู้ว่ามีใคร
แต่หัวใจก็รักใคร…ได้อีกคน

ถ้าจะตัด..ก็ตัดให้พ้นใจ
อย่าให้เหลือเยื่อใย..ไว้ทอฝัน
อย่าให้เหลือแม้เศษเสี้ยว..ไว้เกี่ยวพัน
เคยรักกันมากแค่ไหน..จะได้ลืม

ใช่หยิ่งหรืออวดดี
ที่ยอมหลีกหนีใช่ขี้ขลาด
ที่เมินเฉยใช่วางมาด
เพียงแค่รู้สึกแขยงขยาดในน้ำใจ
ที่จากมาใช่ว่าไม่รัก
ที่หาญหักเพราะรับไม่ไหว
ที่มีหนึ่งแล้วสองใครรองใคร
ที่สำคัญแบ่งใจให้หลายคน

หัวเราะ
ทั้งที่ร้องไห้
ฉันนี่แหละทำได้
เชื่อไหม…
ชินชาแล้ว
กับการทำใจ
ยิ้มแย้มแจ่มใส
ทั้งที่หัวใจยับเยิน

รักนะ จึงเฝ้ารอ
จึงมาง้อ จึงมาหา
คิดถึง จึงพูดจา
เธอเย็นชา จึงเงียบไป

ขอเก็บแค่วันวาน
เนิ่นนานเพียงแค่ความฝัน
ขอเก็บเพียงแค่คืนวัน
มีเธอมีฉันในใจ
ขอเก็บความรู้สึกเก่าก่อน
ห่วงหาอาทรอ่อนไหว
ขอเก็บความรักจากใจ
ครั้งหนึ่งเคยได้จากเธอ
จึงเป็นเพียงความคิดถึง
เก็บไว้ซึ้งซึ้ง..เพ้อเพ้อ
จะเป็นอดีตที่เลิศเลอ
เตือนใจไม่ให้เผลออีกต่อไป
ขอเก็บเพียงแค่วันวาน
ที่ทำฉันร้าวรานหวั่นไหว
แทนความอ้างว้างห่างไกล
ที่ใครเคยให้ไว้เป็นความทรงจำ

อยากอยู่เพียงลำพังสองใจ
ฉันจะกอดเธอไว้ให้นาน
แต่ติดที่เวลาหมุนผ่าน
ผ่านมาให้เราจากกัน

ดอกคูณคูณดอกอยู่เต็มต้น
เหมือนแกล้งคูณความหมองหม่นให้คนผิด
คูณอาทรห่วงหาเป็นยาพิษ
ฆ่าให้ตายทีละนิดทีละนิดเมื่อคิดถึง
เป็นความจริงที่เหมือนฝันอันยิ่งใหญ่
เธอผ่านมาให้ผูกพันในวันหนึ่ง
คนหัวใจแตกหักได้พักพึ่ง
และซึมซับความซาบซึ้งซึ่งห่วงใย
เธอให้..ให้และให้เกินใจคาด
จนฉันขลาดที่จะรับกับการให้
อาจเป็นคนว่างเปล่าเหงาเกินไป
จึงไม่มีอะไรจะให้แทน
กลัวเหลือเกินกลัวเธอผิดหวัง
จึงต้องสั่งหัวใจให้หนักแน่น
ด้วยความดีที่ปรากฎยากทดแทน
ความอบอุ่นก็มากแสนแห่งราคา
สุดท้ายยังซ่อนเร้นความเป็นฉัน
เหมือนไม่เห็นความผูกพันอันมากค่า
ค่อย ๆ เดินออกห่างอย่างช้า ๆ
ปล่อยน้ำตาให้รินไหลอย่างเบา ๆ