เพราะรักมากจึงเงียบหายเหมือนตายจาก
แม้ใจอยากจะมาหาเวลาเหงา
ดอกคูณร่วงลงแล้วอย่างแผ่วเบา
เจ็บและเศร้า..หัวใจเอย..ไม่เคยลืม

ว่ากันว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด
ฉันว่าผิดคิดว่าคงไม่ใช่
การที่ใครคนหนึ่งจะเปลี่ยนไป
หาใช่เพราะใกล้กัน
แต่เป็นเพราะคนไกลไม่ส่งข่าว
ไม่รู้เรื่องราวของเขาให้หมายมั่น
ในเมื่อคนใกล้แสนเอาใจอยู่ทุกวัน
แล้วฉะนั้นเธอว่าฉันควรจะเลือกใคร

ถ้าหากเงินมีค่ากว่าสิ่งอื่น
ฉันอาจยื่นข้อเสนอของเธอได้
ฉันจะซื้อความรักจากเธอไป
บอกซิขายเท่าไหร่..หัวใจของเธอ

หากเธอยังมีหัวใจข้างในนั้น
คงไร้ความรู้สึก…
เธอจึงไม่เคยผูกพันกับใครล้ำลึก
เธอคงไม่เคยรู้สึกว่ารักใคร

เก็บคำว่ารักของเธอไว้
เพราะมันมีค่ากับเขาคนนั้น
เก็บเอาไว้ให้ใครที่ต้องการมัน
สำหรับฉันคำว่า"รัก"นั้น
มันก็สำคัญ แต่ฉันคงตีความหมาย
ได้แค่เพื่อนเท่านั้นเอง

ทะเลงามยามค่ำดูล้ำลึก
ความรู้สึกซ่อนไว้ใครจะเห็น
ใต้สายน้ำนิ่งเงียบดูเยือกเย็น
อาจลำเค็ญสุดครืนคร่ำด้วยน้ำตา

น่าจะแน่ใจตัวเองเสียก่อน
แล้วค่อยมาทำอ่อนโยนอ่อนหวาน
คำพูดของเธอเคลือบด้วยน้ำตาล
แท้เป็นคำหวานที่อาบด้วยยาพิษของเธอ

ขอเพียงในใจมีเธออยู่
ไม่จำเป็นต้องเคียงคู่หรือพบหน้า
เพียงมีเธอในใจก็อบอุ่นศรัทธา
แม้เธอไม่รักตอบมาก็สุขใจ

เมื่อมีรักนักบัญชีต้องเดบิต
ถือเป็นสิทธิ์สินทรัพย์ของเจ้าของ
หากวันใดรักลาน้ำตานอง
ถึงคราต้องเครดิตปิดบัญชี

แม้จะเจ็บมากมายสักเพียงไหน
ก็ไม่ขอร้องไห้ให้เธอเห็น
จะไม่ขอฟูมฟายเกินจำเป็น
จะไม่ขอให้เธอเห็น..ความอ่อนแอ

ในคืนเหงาแหงนมองดาวที่เกลื่อนฟ้า
ดูสิหนาดวงดาวยังมีเพื่อน
อันตัวเราข้างกายช่างลางเลือน
ไม่มีเพื่อนใส่ใจ…โอ้..อายดาว

นั่งมองเปลวเทียน
ที่มันลุกเวียนมอดไหม้
เป็นความเงียบเหงาของแสงไฟ
ซึ่งไม่มีใครแลเห็นมัน
หัวใจกับเปลวเทียน
จึงเวียนกันแอบร้องไห้
เปลวเทียนค่อย ๆ หมดไป
แต่เหงาในใจกลับเติมเต็ม

เก็บใจดวงเหงา ๆ ใส่ลิ้นชัก
เก็บความรักที่ผิดหวังเพราะยอมแพ้
ความรู้สึกที่ไม่เคยมีใครแคร์
เก็บมาล็อคใส่กุญแจแล้วปิดตาย

ท้องฟ้ายังกว้างกว่าเก่า
เส้นขอบฟ้าเส้นบาง ยังกางกั้น
ความรู้สึกห่วงหา คนผูกพัน
ยังวนเวียนอยู่ตรงนั้น...ที่หัวใจ
...ผืนน้ำและแผ่นฟ้า
สุดสายตาที่เหมือนว่าจะชิดใกล้
แต่ความจริงคือสองสิ่งที่ห่างไกล
ไม่เคยใกล้กันได้เลยสักครา
ท้องฟ้ายังกว้าง กว่ากว้าง
หัวใจที่เบาบางยังอ่อนล้า
ความรักระหว่างเราที่เป็นมา
"เราผูกพันกันจริง"หรือว่า...
...เป็นความใกล้ แค่น้ำกับฟ้า...ไม่แน่ใจ

กลิ่นหอมของดอกไม้ . .
อาจคล้ายกับกลิ่นไอของความรัก
ไม่อยากจากหากได้รู้จัก
เรื่องราวของความรัก คือความสุขใจ
แต่ความสุขมักอยู่ไม่นาน
เหมือนดอกไม้ที่หอมผ่านสายลมไหว
เมื่อความรักพัดผ่าน เมื่อความหวานจางไป
กลิ่นหอมของหัวใจ . . เก็บไว้ได้
แค่ "ความทรงจำ" .

นับตั้งแต่ วันเธอไกล ในวันก่อน
ความอาทร มากเหลือ เหนือคำขาน
หัวใจฉัน ไร้สุข ทุกข์มานาน
จวบจนกาลเวลา ผ่านผัน ถึงวันนี้
เงียบเหงา เดียวดาย กลางสายฝน
หนาวร้อนทน ตลอดไป ไม่หลบหนี
หัวใจชินชา มานานปี
รอวันที่ เธอกลับ ซับน้ำตา
กับดอกไม้ ที่วาง ข้างศพฉัน
คือของขวัญ วันคนลับ กลับมาหา
เผยรอยยิ้ม เศร้าเศร้า เหงาอุรา
รับรู้ว่า วันที่ผ่าน ร้าวรานใจ

เพียงหนึ่งความรู้สึก
ในห้วงสำนึกที่เก็บงำ
กับหลากหลายการกระทำ
ที่ต้องพยายามเก็บไว้
เพียงแค่หนึ่งคำพูด
กลับไม่อาจพิสูจน์ให้เห็นได้
แล้วใจหนึ่งใจนี้..จะมีค่าอะไร
เมื่อไม่อาจมอบให้-คนที่ใจต้องการ

ท้องฟ้ามืดหม่น
คนบางคนอาจร้องไห้
หยดน้ำตา อาจไหลมารดใจ
พร้อมหยาดฝนที่สาดสาย..อยู่ปลายตา

เดียวดายในคํ่าคืนเต็มตื้นกับความเหงา
ฟากฟ้ายังมีดาวแต่ใยเราไม่มีใคร
มองดูท้องฟ้า ที่พร่าพราวแสง
ริอาจจะแข่ง กับแสงจันทรา
ก็เหมือนกับฉันสำคัญตัวว่ามีค่า
แต่พอต้องจากลา เลยได้เห็นว่า
ตัวเราไม่มีค่า...อะไรเลย...

...เมื่อเลือกเดินเส้นทางคนละเส้น...
...แม้จะเห็นความเหงาในเงาฝัน...
... แม้เจ็บปวดรวดร้าวคราวจากกัน...
...หากเป็นความต้องการของเธอนั้น...
......ฉั น ยิ น ดี......

ตั้งใจจะไม่อ่อนไหว
เพราะไม่อยากถูกทำร้ายได้ง่ายกว่า
ถ้าเธอละเลย..เฉยชา
ไม่อยากรู้สึกว่า..น้อยใจ
ตั้งใจจะแกร่งกร้าน
ไม่ว่าเธอจะห่างหายไปนานแค่ไหน
ก็อยากจะไม่หวงไม่ห่วงใย
เพื่อตอบแทนคนไม่มีหัวใจ
..อย่างเธอ..