ห่วงความรู้สึก หรือโหดร้ายกันแน่ เธอถึงทำท่าไม่แคร์ในคำถาม ไม่ตอบซักทีให้รู้ใจความ ว่าความรักที่งดงามได้จากลา เงียบไปทำไมล่ะ

ที่รัก อย่าบอกนะว่ารู้จักความห่วงหา คนอ่อนแออย่างฉันก็ยอม รับเวลา ไม่ต้องกลัวน้ำตาฉันกลั้นเป็น จะได้ยินไหมคำจากปาก ที่เธออยาก

ลาจากอย่างที่เห็น พูดยากมากไหมหรือพูดไม่เป็น ถึงต้องใช้ความเลือดเย็นเป็นตัวแทน

ไม่ได้เงียบหายไปไหน แต่ห่างมาไกลแล้วมากกว่า เพราะทำไม่ได้ให้ใจชินชา อยู่กับความเหว่ว้าทุกๆวัน ยังคงต้องการความอบอุ่น ยัง

อยากได้รอยยิ้มละมุนสร้างฝัน แต่เมื่ออยู่กันแล้วไม่ผูกพัน ก็ไม่อยากเติมคืนวันร้าวหัวใจ เบื่อกับการอดทน ไม่ได้ต้องการความสับสนที่วุ่น

ไหว แค่อยากให้ความรักมาห่วงใย แต่เมื่อไม่ได้อะไร ก็เหนื่อยใจ ให้อยู่กับเธอ

คนดี เธอรักฉันวันนี้มันสายเกินไป การรอคอยถูกหยุดด้วยความร้าวไหว ฉันจึงไม่เหลือหัวใจ ให้เวลา คนดี ความหมายของคนนี้เธอเพิ่ง

เห็นค่า ยาวนานกับคืนวันกว่าเธอจะมา ชะรอยใจก็อ่อนล้าก่อนถึงวัน คนดี คนที่ผิดตอนนี้คงไม่ใช่ฉัน ขอโทษสำหรับน้ำตาเพื่อรั้งกัน เสียใจ

ที่คืนวันไม่อาจกลับมา

ที่ไม่ไปหา ก็ใช่ว่าไม่คิดถึง ที่เงียบหายไปพักหนึ่ง เพราะว่าใจส่วนหนึ่งเปียกน้ำตา เสียความรู้สึกบางนาที ความรักเธออยู่ไม่เป็นที่เป็นท่า

ถ้าไม่ไป เธอก็ไม่คิดจะมา แล้วใครจะแข็งใจไปหาอยู่ฝ่ายเดียว

ไม่สบายใจเลยคนดี อยู่ห่างกันอย่างนี้ มันหวิวไหว ไกลก็ไกลจนเกินไป นานกับการเหงาใจจนชินชา เคยเชื่อมั่นในตัวเธอ แต่ก็เริ่มเผลอนึก

เหว่ว้า ก็เพราะความไกลปิดบังสายตา จนทำให้รู้สึกว่า เธอลืมกัน หยุดตรงนี้ดีไหม อย่าก้าวห่างออกไปจากใจฉัน มาดูแลบ้างให้ความ

ห่วงใยกัน ก่อนที่จะหมดความผูกพันให้อาทร

รู้ว่าวันเวลาทำให้คนเปลี่ยนไป แม้จะหนักแน่นแค่ไหนก็อ่อนล้า ฉันคนหนึ่งที่เกือบผิดคำสัญญา เพียงเพราะการเดินทางของเวลานานไป

แต่ที่สุด ก็ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง กลับมาหาอย่างคนเก่งเหมือนเดิมได้ เพราะคำเก่าๆเดินเข้ามาเตือนใจ ว่ารักเธอยังไง จำได้ไหมคนดี แม้ออก

จะนานซักหน่อย ก็คิดว่าเธอยังคอยอยู่ตรงนี้ เอาความรักมาแลกความรู้สึกดีๆ แม้จะหวั่นไหวเต็มทีก็ต้องการ

ความรักสีโศก น้ำตาความเหงาเปียกโชก เอ่อท้น หัวใจตะลอนร้อนรน เฝ้าคิดถึงบางคนที่จากไป ตะวันสีเก่า ยังต้องรับรู้ความร้าวโหยไห้

ตลอดที่ฉันยังมีชีวิตจิตใจ สีเศร้าของความห่วงใย จะหม่นถึงเธอ

แปดเดือนผ่านไป วันเวลายังไม่ช่วยใจให้ดีขึ้น ความอบอุ่นที่หล่นหายไม่กลับคืน ขอบตายังมีน้ำรื้น เตรียมซับใจ นั่งนับดาวคนเดียว เพิ่งรู้

ว่าแสนเปล่าเปลี่ยวจนร้าวไหว ท้องฟ้าที่คนสองคนเคยอยากไป ก็เหลือแค่ลมหายใจฝากไปแทน

เธอมีชีวิตอยู่ปลายฟ้า อยากพบก็ได้แค่เงยหน้าสายตาแหงน ทั้งที่ภาพเธออยู่คนละพื้นแดน แต่ยังมีดาวให้มองแทนคนจากลา คืนนี้สายลม

หยุดพัด ดวงดาวกลับมืดจัดต้องค้นหา แล้วจะเจอเธอมุมไหนในเงาตา แล้วจะเอาภาพอะไรที่มีค่ามาต่อลมหายใจ

วันนี้เธอไม่ได้อยู่ที่เก่า แน่นอนว่าฉันเหงา จนถึงวันหน้า กว่าเราจะพบกันด้วยรอยยิ้มหรือน้ำตา มันก็เป็นความรู้สึกเดียวตลอดเวลา ที่ว่าคิด

ถึงเต็มตา ห่วงหาเต็มใจ

อีกครั้งแล้วนะ รอยเหงา ไม่อยากเห็นเธอแอบเศร้ารู้ไหม ถึงแม้ฉันอาจเป็นเพียงคนห่างไกล ก็บอกแล้วว่าห่วงใยตลอดมา ฉันมีสิทธิ์รับรู้

บ้างหรือเปล่า แค่บางส่วนของเรื่องราวก็มีค่า คงไม่ห้ามให้เธอหยุดเสียน้ำตา แต่ถ้ามันรินออกมา จะซับให้กับมือ

จะยินดีกับเธอดีไหม หันไปยิ้มให้คนใกล้ดีหรือเปล่า คนที่ทำให้วันนี้ไม่มีเรา จะฝืนคุยด้วยเบาๆอย่างอ่อนแอ อยากหลบสายตาสองคู่นั้น

มองเห็นภาพความผูกพันแล้วพ่ายแพ้ ความรู้สึกฉันป่านนี้ เธอคงแคร์ หากไม่มีความผันแปรอย่างที่เป็น เสียเธอให้คนดีๆสักคน ความ

ร้าวรานที่สับสนต้องซ่อนเร้น รู้ไหม ว่าอยากมอบรอยยิ้มชาเย็น แต่ยังแข็งใจไม่เป็น เลยไม่มี

จะทวงเธอคืนนี้คงยาก เป็นเพราะใจเะอต่างหากที่แปรผัน ความเป็นเดิมของเราไม่เหลือให้รักกัน จะมาทวงความผูกพันก็จางเบา เก็บ

อะไรไว้บ้าง วันนี้ ก่อนที่ความรู้สึกดีดีจะว่างเปล่า มีอะไรไว้ทดแทนเป็นเงา ก่อนจะมาบอกร้างเราว่าต้องไป เพื่อทดแทนเวลาที่สูญเสีย

เวลาที่ใจอ่อนเพลียจะหม่นไหม้ แม้ไม่เหลืออะไรให้ทวงคืนใจ แค่ทิ้งคำว่า รัก ก่อนไป ก็ยังดี

แลกความรู้สึกกันไหม ถ้าคิดว่าฉันอุ่นใจกับใครคนนั้น เอาน้ำตาฉันไปสักวันสองวัน แล้วจะรู้ถึงความผูกพันที่เปล่าดาย เหมือนคว้าเอา

ความแตกต่าง จนหัวใจต้องลอยคว้างหล่นหาย และคงอาจเสียอะไรอีกมากมาย หากเธอยังอยู่ฟ้าอีกปลายไม่มาดูแล

จะเอาอะไรมากกับสัญญา แค่เพียงเธอเคยบอกว่าจะคงมั่น ได้แต่ทำใจไว้ว่าไม่มีวัน คนเห็นค่าฉันขนาดนั้นคงไม่มี ก็พูดไปเถอะว่าจะรอ

ฉันไม่ได้คิดขอให้พร่ำอย่างนี้ เพียงแค่ขอยาวนานในใจที่มี แล้วปล่อยความรู้สึกดีดีให้เป็นไป ทำได้ไหมอย่างนั้น มันคงดีกว่าคำมั่นที่พูดไว้

แลกกับสัญญาเป็นความจริงใจ กล้าไหม ที่จะไม่มีใครนอกจากเรา

ถ้าต้องวัดระหว่างเธอกับเขา ฉันยังรักความเป็นเรามากเกินกว่า และคงจะเคียงข้างเธอตลอดมา ถ้าหากเธอเห็นคุณค่าของหัวใจ เพราะ

ฉะนั้นจึงต้องเป็นเขา ทางเลือกมีให้เราคงไม่ได้ เมื่อความรักที่รอเธอมองข้ามไป เขาจึงเป็นคนอยู่ใกล้ให้อาทร ขอโทษที่ตัดสินแบบนี้ แต่

เธอคงเข้าใจดีมากกว่าก่อน ว่าฉันไม่ใช่หลายใจหลายอาทร เพียงแต่ไม่อยากร้าวรอนเพราะรอผิดคน

จะให้คิดตอนนี้คงสาย น้ำตามันรินประปรายจนหมดค่า เมื่อไม่ได้รัก ก็สมควรถึงเวลา กว่าจะคิดได้ก็ช้าจนเกินไป เพิ่งรู้เหรอ ว่าไม่ได้รักกัน

เป็นนาทีอันแสนสั้นที่สำนึกได้ แต่ความร้าวรานมันมีขอบเขตหัวใจ ที่ฉันไม่อาจทนต่อไปให้รังแก ขอหยุดวันนี้คงทัน ให้ฐานะของตัวฉันคือ

พ่ายแพ้ ไม่เป็นไรถ้าจะหาว่าอ่อนแอ ดีกว่าอยู่ให้เธอไม่แคร์จนมีแผลเป็น

เธอบอกว่าห่วงใยฉัน งั้นช่วยอยู่ห่างห่างกันจะได้ไหม เพราะตอนนี้แผลเริ่มมีเต็มหัวใจ ไม่กลัวฉันเป็นอะไรหรือไงกัน ก็ต้นเหตุมาจากเธอ

ทำให้ได้พบเจอความไหวหวั่น ถ้าคำว่าห่วงไม่หมายถึงรักกัน ก็อย่ามาอยู่ใกล้ฉัน เพราะห่วงอย่างเดียว

การให้เธอบอกลา ไม่รู้บีบคั้นน้ำตาเกินไปไหม การขอฟังคำสุดท้ายที่ห่วงใย ยิ่งเท่ากับนำสิ่งร้าวใจกลับมา ถ้าเจ็บ ขอโทษนะหัวใจ ที่ไม่ทำ

อะไรให้มันดีกว่า แค่คนหนึ่งคน แลกกับหนึ่งคำลา แม้ต้องขาดใจต่อหน้าก็ทนเอา ช่วยไม่ได้ที่รักเธอ และช่วยไม่ได้ที่เธอเผลอไปมีเขา ทาง

เดียวที่จะรักกันระหว่างเรา ทำได้แค่มโนภาพเอากับสายลม

"เพียงพี่ชาย" อยากจะบอกคำสุดท้ายด้วยคำนี้ ไม่ซ่อนอะไรในความรู้สึกดีดี ที่ผ่านมาไม่เคยมีรักเกินใจ เป็นน้องสาวอีกคน แต่พี่ชายกลับ

สับสนแอบหวั่นไหว เอาคำว่า "รัก" มาแทรกความห่วงใย แล้วสร้างฝันว่าหัวใจเราตรงกัน จะโกรธก็เอาเถอะนะ แต่คงไม่ได้ที่จะคิดแบบนั้น

ยอมทั้งห่วงหาอาทร และผูกพัน แต่อย่าขอให้รักกันเกินพี่ชาย